مسعود سیفی اعلا

هر از چندگاه یکبار، رییس کمیسیون انرژی مجلس در ارتباط با بنزین حرفی می‌زند که تیتر مطبوعات شده و بدون آن که در محفلی یا مجلسی تصمیمی در آن باره گرفته شده باشد یا در خصوص عملی شدن و قابلیت اجرایی آن اظهار نظری شده باشد، به صورت گسترده در میان مردم شایع شده و در هر کوچه و برزن دهان به دهان نقل این و آن می‌شود. اظهارنظر اخیر این مقام مسوول در مجلس در خصوص احتمال تعیین قیمت ۴۰۰تومان به عنوان نرخ فروش بنزین آزاد در جایگاه‌ها که روز پنجشنبه در همین روزنامه‌ منعکس شد، از همین قبیل موارد است. وی بدون آن که شرحی از تصمیم دولت بدهد و به عنوان مرجعی مطلع اصلا از وجود بنزین با نرخ آزاد به مردم اطلاعاتی ارائه بدهد قیمتی را تعیین و مطرح می‌کند که نسبت به اصل آن هنوز تردید وجود دارد.

اگر قرار بر این بود که حرف رییس کمیسیون انرژی مجلس در ارتباط با مسائل انرژی به طور اعم و در خصوص بنزین به طور اخص حجت واقع شود، باید از همان ابتدا، یعنی از شهریور ماه سال گذشته که مباحث گسترده بنزین در مطبوعات از بحرانی گسترده خبر می‌داد مورد عنایت واقع می‌شد. چه، فرض بر این است که یک کمیسیون تحصصی در مجلس مثل کمیسیون انرژی، صالح‌ترین مرجع برای طرح مسائل و مشکلات موضوع بوده و تنها مرجع صلاحیتداری که با استفاده از نظرات کارگزاران دولتی و کارشناسان و مشاوران برجسته در سطوح مختلف کشوری، مهم‌ترین مباحث را تجزیه و تحلیل کرده و نظری ارائه می‌دهد که مورد قبول همقطاران آنها در مجلس و طرف‌های ذی‌نفع در دولت واقع می‌شود، یعنی این فرضی اصلی است و در همه جای دنیا هم همین طور است. یعنی اگر دولت‌ها به مجلس به عنوان طرف مشورت خود در سیاستگذاری می‌نگرند، یا قانونگذار را در هیبت مرجعی نگاه می‌کنند که به مدد و برکت خرد جمعی مصوبه‌ای بی‌عیب و نقص ارائه می‌دهد تا مشکل‌گشا باشد، مجالسی نیز به کمیسیون‌های تخصصی چنین نگاهی می‌اندازند و متقابلا قبول می‌کنند که نظر تخصصی کمیسیون‌ها را مدنظر قرار داده و رای جمعی خود را بر مبنای آن تنظیم بکنند. اما متاسفانه در ایران چنین نیست وگرنه آن همه مباحث طولانی پاییز و زمستان سال گذشته که به شهادت اوراق مطبوعات پیرامون بنزین در کمیسیون انرژی مجلس مطرح بود، حداقل ذره‌ای مورد توجه قانونگذاران واقع می‌شد و چاره‌ای اساسی اتخاذ می‌شد تا یک بار و برای همیشه این مبحث خاتمه می‌یافت و هم دولت و هم جامعه به فرمول واحدی در این زمینه می‌رسیدند.

حالا پس از مقدماتی که همه بدان واقفند، طرح قیمت آزاد بنزین پیش از نهایی شدن آن چه معنایی دارد؟ آیا بهتر نیست اجازه دهیم تا میزان سهمیه‌های سوخت اعلام و کمبودها و امکانات کشور مشخص شود و سپس قیمت آزاد بنزین مطرح و تعیین شود؟