محمدرضا جعفری جلوه*

ربع قرن حیات نوین سینمای ایران در مسیر پرفراز و فرود خود و در میعادگاه بیست و پنجم خویش از نقطه عطفی گذشت و مرحله‌ای از کمال و تعالی دوباره را گواهی و بشارت داد. جشنواره فجر ۸۵ بیش از هر امری تبلور امید به سینمایی اصیل، مسوولیت شناس و هم مقصد با ملتی بزرگ و آرمان‌هایی بزرگ‌تر بود. احیای امید به سینما و ارتقای امید در سینما دستاورد این عطف تاریخی است. استقبال چشمگیر مردم، مسوولان و نخبگان جامعه که گواه افزایش امید ایشان به سینما است در کنار شکوفایی نهال امید سینماگران کشور با طیف گسترده علایق و سلایق به تلاش در سینما و نیز تجلی نگاه امیدوارانه‌تر در آثار و در تولیدات سینمای کشور و این همه متجلی شده در قاب جشنواره جلوه‌هایی گونه‌گون از امیدی است که مفتاح همه رشدها و تعالی‌ها است. در واقع پروژه سینمای امید که در یک سال و اندی پیش کلید خورد در جشنواره بیست و پنجم به نمایش در آمد و این پاسخی بود به تدبیری اصیل و صبورانه به یک سیاق مدیریتی پاسخی از سوی سینماگران عزیز کشور که در هیبت چهار نسل فعال و علاقه‌مند به صحنه آمدند و به مشی مسوولانه و طبیبانه مدیران امر جوابی دلگرم کننده و امید افزا دادند.

آری چنین مشی مدیریتی موجب تولد این مولود مبارک است البته عامل مادی و زمینی این حادثه که هر چه شده است و می‌شود از او است و دست او است که از آستین‌ها بیرون است پس ناسپاسی نکنیم. عقل و عشق هر دو به این حکم می‌کنند که دست خدا و اراده او را ببینیم و این تحول بزرگ را به بازی نگیریم و از کاهی کوهی از غفلت و ناهوشیاری نسازیم که حکیمانه گفته‌اند:

قدر نعمت، نعمت‌ات افزون کند/ ورنه کفرش، از کف‌ات بیرون کند

بگذاریم این مولود مبارک که در زایمانی طبیعی و بدون هیچ تحمیلی پا به عرصه گذاشته است به رشد و تکوین تدریجی خود ادامه دهد که ایران و جهان نیازمند بالیدن و بلوغ بهجت اثر او هستند و طالب سینمایی دیگر. سینمایی شرافت طلب، عدالتخواه و سعادت آور سینمایی که فقط از ایران و ایرانی برمی‌آید و بس. با هزاران سال تمدن و تدین توامان با عمق تاریخی و عرض فرهنگی و جغرافیایی شگفت‌انگیز. با فرزانگان و جوانانی جویای رفعت و با آیین سلم و سلام و مسلمانی که اوج خرد جویی و زیبایی طلبی است و امتزاجی از جمال و جلال و کمال توامان مادی و معنوی.

* معاون امور سینمایی و سمعی و بصری