نگاهمقالهای از یوشکا فیشر، وزیر امور خارجه سابق آلمان
روسیه و آمریکا و خطرات تازه هستهاى - ۴ اردیبهشت ۸۷
بخش پایانی
ابتکار جامعه بینالمللی برای تازه کردن و گسترش سیستم کنترل بینالمللی که توسط دو قدرت بزرگ هستهای جهان رهبری می شود باید در آستانه عصر جدید هستهای به سرعت خطرات فوق را در نظر بگیرد.
مترجم: آرزو دیلمقانی
بخش پایانی
ابتکار جامعه بینالمللی برای تازه کردن و گسترش سیستم کنترل بینالمللی که توسط دو قدرت بزرگ هستهای جهان رهبری می شود باید در آستانه عصر جدید هستهای به سرعت خطرات فوق را در نظر بگیرد. بنابراین اگر قرار است که سیستم کنترل تکثیر سلاحهای هستهای موثر واقع شود، نشانه های آن باید هر چه سریع تر توسط روسیه و ایالات متحده آمریکا ارسال شود. در اینجا تمایل قدرت های هستهای برای به نتیجه رساندن تعهدات خود برای خلع سلاح، همانطور که در معاهده منع گسترش سلاحهای هستهای درج شده است، از مسائل مهم اولیه است. معاهده منع گسترش سلاحهای هستهای که سنگ بستر صلح برای بیش از سه دهه است، روی توافقنامه سیاسی بین کشورهای هستهای و غیر هستهای جهان بسته شده است و در آن، کشورهای غیر هستهای را از رسیدن به سلاحهای هستهای منع می کند در حالی که کشورهای هستهای سلاحهای هستهای خود را از بین می برند. متاسفانه، تنها بخش اول این تعهدنامه درک شده است (آن هم به طور ناقص) و بخش دوم آن همچنان در انتظار به اجرا درآمدن است.
پیمان منع گسترش سلاحهای هستهای، پیمانی غیر قابل اجتناب و نیازمند مروری دوباره است. این ستون مرکزی کنترل گسترش سلاحهای هستهای بینالمللی در آستانه فروپاشی قرار گرفته است. آخرین کنفرانس مرور این تعهدنامه که در ماه مه سال ۲۰۰۵ در شهر نیویورک برگزار شد بدون هیچگونه نتیجه اساسی پایان گرفت. موضوع بحثانگیز دیگری که این روزها در رابطه با برنامه هستهای ایران به وجود آمده است دسترسی بدون تبعیض به تکنولوژی هستهای است. برای حل این مشکل تمامی ملت های جهان باید به تکنولوژی هستهای غیر نظامی دست پیدا کنند و فاصله بین امنیت در زیر پیمان ان پی تی و نظارت بر عملکرد تمامی کشورهایی که می خواهند بخشی از این سیستم باشند پر شود. رهبران تمامی کشورهای جهان از خطرات عصر جدید هستهای آگاه هستند. آنها حتی می دانند که چگونه این خطرات را به حداقل برسانند. اما اراده سیاسی لازم برای چنین اقدامی وجود ندارد؛ چرا که جامعه خلع سلاح و کنترل نظامی را بخشی از اولویت سیاسی نمی داند. این دیدگاه باید تغییر کند. خلع سلاحهای شیمیایی و عدم تکثیر این سلاحها مشکل گذشته نیست. اگر نمیخواهیم که این مساله به بزرگترین تهدید فردا تبدیل شود همین امروز باید برای آن چارهای بیاندیشیم.
این مقاله در آوریل ۲۰۰۸ در روزنامه زمانتودی چاپ ترکیه منتشر شده است.
ارسال نظر