حل مشکلات موسیقی و جدی نگرفتن این هنر از سوی مسوولان و هنرمندان از جمله مسائل در شیوه برخورد با این هنر در سال ۸۶ بود. سیاستگذاری‌های موجود در حوزه موسیقی مانند سال‌های گذشته روشن نبود و به نظر می‌آید موسیقی در سال ۸۶ جز تعداد انگشت شماری از گروه‌های سرشناس موسیقایی که مخاطب‌های خاص خودشان را دارند و طبعا از تبلیغات مناسبی نیز برخوردار بودند؛ در سایر گونه‌های موسیقی ضعیف عمل شد واین مساله موجبات نگرانی و دلسردی را نیز فراهم کرد.

تعاریف واحدی از موسیقی ارزشمند و جدی از جمله موسیقی ردیف دستگاهی ایران و جود ندارد و متاسفانه اغلب حمایت‌های مالی و معنوی در سال ۸۶ معطوف به انواع موسیقی‌های بازاری بود و در مقابل شاهد هستیم که به دلیل رکود در موسیقی ارزشمند و اصیل ایرانی انواع گونه‌های موسیقایی که ذات آنها بازاری نیست به دلیل عدم حمایت مسوولان به سوی موسیقی بازاری گرایش پیدا کردند.

هنر موسیقی نیاز به حمایت و ساخت زیربناهای فرهنگی دارد و تا زمانی که زیرساخت‌های فرهنگی از پایه سر و سامان نگیرد زمینه رشد این هنر دربین جوان‌ها فراهم نخواهد شد.

مجموع فعالیت کارگروه موسیقی فرهنگستان هنر در حد ارائه طرح و ایده از سوی کارشناسان حاضر در این گارگروه خلاصه می شود و به هیچ عنوان قدرت اجرایی ندارد و این در حالی است که طرح ریختن به تنهایی کافی نیست و باید بودجه و امکانات نیز فراهم باشد به همین دلیل با دست بسته طرح و ایده‌ها را مطرح می کنیم و در مجموع از فعالیت در این کار گروه موسیقی راضی نیستم.

از آغاز بدون هیچ چشم داشت مالی پیش قدم شدم و طی فراخوانی بدون دریافت کمترین وجهی از شرکت‌کننده‌ها این کارگاه‌ها را برگزار کردم تا شاید بتوانم از میان تعدادی از جوانان علاقمند به ساز تار بهترین‌های آنها را انتخاب کنم، ولی نتیجه عملکرد کارگاه‌ها رضایت بخش نبود و بیش از آنچه در عمل دیدم از هنرجویان حاضر در گارگاه‌های آموزش تار و سه تار انتظار داشتم که متاسفانه عملی نشد و از بین ۸۰ متقاضی تنها ۳ نفر را برای ورود به مرحله بعد مجاز دانستم.

*بخشی از صحبت‌های داریوش طلایی

نوازنده تار در ارتباط با موسیقی سال ۸۶