با آغاز دوران نازی، امکانات تحصیلات عالی برای زنان کمتر شد. نازی‌ها علاقه‌ای به زنان تحصیل‌ کرده نداشتند و آنها را به تدریج از محافل علمی بیرون کردند. از سال ۱۹۳۶ به بعد دیگر هیچ زنی اجازه قضاوت و وکالت را به دست نیاورد. در سال ۱۸۹۶ پس از مبارزاتی طولانی، اولین قدم برای شرکت زنان در امور علمی - دانشگاهی برداشته شد و آنان اجازه یافتند در رشته‌هایی مثل پزشکی و علوم نظری در دانشگاه‌ها به تحصیل بپردازند.

با آغاز جمهوری وایمار در آلمان در سال ۱۹۱۹‌، قوانین دوران امپراتوری به دست فراموشی سپرده شدند و شمار دانشجویان زن در این کشور به تدریج افزایش یافت. در قانون اساسی، زنان حقوقی برابر مردان یافته بودند و می‌توانستند چون مردان در دانشگاه‌ها به تحصیل در رشته‌ دلخواه خود بپردازند. دانش‌آموزان دختری که تازه دیپلم متوسطه گرفته بودند، باشور و شوق فراوان به انتخاب رشته در دانشگاه‌ها می‌پرداختند.

ایرمگارد بروزیکه، یکی از این دیپلمه‌های آن دوران، می‌گوید: «من در بهار سال ۱۹۲۵ دیپلمم را گرفتم و بعد به شهر‌هاله رفتم تا در دانشگاه آنجا تحصیل کنم. معلم ما که خیلی دوستش داشتم و به او احترام می‌گذاشتم، مرا تشویق کرد که به دانشگاه بروم. چون خودش در‌هاله زندگی می‌کرد، من هم این شهر را برای تحصیل انتخاب کردم.»

در سال ۱۹۲۸ اتحادیه زنان دانشگاهی آلمان اعلام کرد که یک چهارم دانشجویان دختر در دوران تعطیلات دانشگاهی، به کار در کارخانه‌ها می‌پردازند تا کمکی برای هزینه‌ تحصیلی خود داشته باشند.

بروزیکه به حافظه‌اش رجوع می‌کند: «در ماربورگ دانشجوها این امکان را داشتند که از ساعت ۱۲ ظهر تا ۲ بعدازظهر به پخش غذا کمک کنند. ما از دوشنبه تا جمعه، هر روز دو ساعت کار می‌کردیم و در عوض می‌توانستیم خودمان هم غذای مجانی بخوریم.»

در پایان دوران جمهوری وایمار، شمار دانشجویان دختر نسبت به دانشجویان پسر، بیش از ۲۰‌درصد بود. بیش از ۱۰‌هزار دختر دانشجو در سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۳ موفق به اخذ مدرک دکترا شدند. حدود ۶۰ زن نیز توانستند خود را تا حد محققان کشور ارتقا دهند.

آگاته لاش، یکی از این زنان بود که در سال ۱۹۲۶ به درجه پروفسوری در رشته‌ زبان شناسی در دانشگاه شهر‌هامبورگ رسید و نخستین مدرس زن در دانشگاه‌های آلمان شد.

اما با آغاز دوران نازی به تدریج سیاست تعلیمات دانشگاهی برای زنان کم و کمتر شد. نازی‌ها علاقه‌ای به زنان تحصیل‌ کرده نداشتند و آنها را به تدریج از محافل علمی خارج ساختند. زنان پزشکی که شوهرهای آنها درآمد کافی داشتند، اجازه‌ طبابت خود را از دست دادند. مزایای کارمندان ِ با درجات بالای دانشگاهی‌، بسیار کمتر از گذشته شد.

از سال ۱۹۳۶ به بعد دیگر هیچ زن حقوق‌دانی اجازه قضاوت و وکالت را به دست نیاورد و اجازه کار کسانی که در قبل چنین اجازه‌ای داشتند، ملغی شد. هم‌چنین به دانشگاه‌ها دستور داده شد، میزان دانشجویان دختر را تا ۱۰‌درصد کاهش دهند و شمار دانشجویان یهودی نیز باید تا یک‌درصد کاهش می‌یافت.