شهرام شریف- سینما صنعت پرخرجی است. از این رو است که گردش مالی این صنعت در سال به صدها میلیارد دلار می‌رسد و همواره در لیست پولدارترین افراد جهان می‌توان هنرپیشگانی را یافت و کمپانی‌های فیلمسازی و توزیع فیلم نیز از سرمایه‌دارترین بنگاه‌های اقتصادی هستند. در ایران اما وضعیت مثل هر حوزه دیگری کاملا متفاوت است. فیلم‌های ایرانی با هزینه ای به مراتب پایین‌تر نسبت به فیلم‌های خارجی ولی در تعداد بالا ساخته می‌شوند. از طرفی مقایسه هزینه‌های فیلم‌های ایرانی و خارجی به طور مستقیم کار چندان منطقی به نظر نمی‌رسد که هزینه تولید هر محصول دیگری نیز این چنین است. بر این اساس هر چند هزینه فیلم‌های ایرانی نسبتا پایین اما به نسبت هر تولید دیگری در داخل کشور نسبتا بالا است. خصوصا که سرمایه‌گذاری در این صنعت بلند مدت و به دلیل وابستگی آن به دولت ناچیز است.

به‌رغم مشکلات اقتصادی وسیعی که امروز سینمای ایران به آن دچار شده ، نگاه محتوایی این سینما به صنعت، سرمایه‌داری و سرمایه‌گذاران اساسا مثبت نیست. می‌توان نقش‌های منفی متعددی را مثال زد که سینماگران آن را از میان کارخانه‌داران، صاحبان شرکت، ثروتمندان و... انتخاب می‌کنند. از سوی دیگر برخی فیلم‌هایی که با حمایت مستقیم صنایع و سرمایه‌گذاران غیرسینمایی ساخته می‌شود نیز آن‌قدر سفارشی و پیش پا افتاده از آب درآمده‌اند که نه تماشاگر، سینماگر و تهیه‌کننده را راضی می‌کنند و نه سرمایه‌گذار آن می‌تواند به آن افتخار کند. چنین است که شکاف میان صاحبان صنایع و سینماگران روز به روز در حال گسترش است.