داستانی به نام چشم بادامی‌ها و بازار ایران
سبا قدیری
چین، چینی، جنس چینی. اگر روزنامه‌خوان و اهل مطالعه باشید، حتما طی این چند سال بارها و بارها در صفحات اقتصادی روزنامه‌ها و مجلات از بلایی که چین سر بازار محصولات ایران آورده، مطالبی خوانده‌اید.

حتما خوانده‌اید اجناس ارزان قیمت چینی به دلیل همین ارزانی توانسته دل بازار کشورمان را به دست آورد و در بوتیک‌ها و ویترین‌ها جایی برای خود باز کند.
حال اگر سن شما یاری دهد به یاد می‌آورید حدود بیشتر از ۶-۵ سال پیش ترک‌ها ارباب بازار برخی کالاها در کشورمان
بودند.
ترک‌ها در آن سال‌ها در بازار پوشاک حرف اول را می‌زدند. اما در حال حاضر چشم بادامی‌ها در جنوب شرق آسیا شبانه‌روز لباس تولید می‌کنند، چون خیالشان راحت است این لباس‌ها در سرتاسر دنیا مشتریانی دارد که فصل به فصل در انتظار آنها هستند.
*قضیه چین چیست؟
کارخانه‌ها (تولید البسه) در چین سه شیفت در طول شبانه‌روز کار می‌کنند. در کارخانه‌های پوشاک چین محلی به نام رستوران وجود ندارد؛ چرا که کارگران غذایشان را درست بر سر ماشین بافندگی و دوزندگی میل می‌کنند.
برندهای معتبر تولید پوشاک مثل هنگ‌تن آمریکا، جیوردانو، بوسینی و... دیگر در کشورهای خودشان لباس تولید نمی‌کنند، بلکه محل تولید را به چین آورده‌اند.
چون دستمزد نیروی کار در این کشور پرجمعیت بسیار بسیار پایین است.
در چین شهری وجود دارد که بیشتر به شهر نساجی شهرت دارد و در آنجا پر است از سوله‌های بزرگ و طویل که هزاران کارگر در هر کدام از این سوله‌ها مشغول دوخت و دوز لباس‌هایی هستند که مقداری از آنها بعد از آماده شدن روانه شهرهای ایران می‌شود.
تولیدات پوشاک در چین بیشتر میل به صادرات دارند. صادرات پوشاک از چین به دلیل آنکه هزینه حمل‌ونقل، فوق‌العاده گران است، میل بیشتری به ورود به کشورهای همجوار و نزدیک را دارند. ایران با بیش از ۵۰درصد جمعیت جوان، پویا و شیک‌پوش محل امنی برای اقتصاد نساجی چینی‌ها به حساب می‌آید.
اما این همه چیز درباره داستان لباس‌های چینی در بازار ایران نیست. داستان درست از زمانی که پای لباس‌ها به گمرک می‌رسد، شروع می‌شود.
پوشاک در چین در سه درجه A، B و C طراحی و تولید می‌شوند. کارشناسان مد و طراحی برندهای معتبر پوشاک در محل کارخانه‌هایشان در چین ناظر بر تولید این سه درجه از لباس‌ها هستند.
گفته می‌شود لباس‌های درجه C که در مقایسه با درجه‌های A و B به لحاظ کیفیت پایین‌تر است، معمولا وارد بازار کشورمان می‌شود.
البته کسی زور نکرده که درجه C مال ایران است. بلکه برخی واردکنندگان به دلیل آنکه می‌توانند از محل واردات این لباس‌ها و نسبت به نوع A پول بیشتری به جیب بزنند، پوشاک درجه C را به ایران می‌آورند.
در ظاهر هیچ تفاوتی بین لباس چینی درجه C و A وجود ندارد. حتی کارشناسان نساجی هم شاید نتوانند تفاوت ظاهری این درجه کیفی از لباس‌های چینی را تشخیص دهند. راز ماندگاری، مهمترین تفاوت این دو گروه است.
اولین شست‌وشو پس از خرید پوشاک چینی تفاوت در کیفیت را نشان می‌دهد.
تا حالا بعد از شستن یک لباس با بور شدن آن مواجه نشده‌اید؟ یا اینکه بعد از شسته شدن و پوشیدن آن فکر کنید، لباس شما با لباس پدربزرگتان (به لحاظ گشاد شدن لباس) اشتباه شده است؟!
اگر با این مسائل روبه‌رو شده‌اید، بدانید حتما جنس درجه C به شما قالب شده است.
در گمرک به ازای واردات پوشاک خارجی حدود 20درصد ارزش لباس، شاید هم کمی بیشتر از واردکنندگان مالیات (عوارض) گرفته می‌شود، در این مرحله برخی واردکنندگان سعی می‌کنند، ارزش پولی لباس را کمتر از مقدار واقعی آن اظهار کنند تا در نتیجه پول کمتری مجبور باشند برای عوارض گمرکی بپردازند.
همه این عوامل باعث می‌شود لباس چینی ارزانتر از نوع مشابه ایرانی به بازار مصرف برسد.