بازگشت نئوکان‌ها به صحنه سیاسی آمریکا
نومحافظه‌کاران آمریکایی با اشاره به نشانه‌های پیشرفت و پیروزی نظامی در عراق، بار دیگر بر تصویر مورد نظر خود از آمریکا به عنوان قدرتی امپریالیستی، پافشاری می‌کنند. نئوکان‌ها با غلبه بر تصویری از عراق که به مثابه باتلاقی خونین در اذهان مردم آمریکا وجود دارد، بار دیگر حمله نظامی به این کشور را به عنوان گام نخست در جهت ایجاد نظم جدیدی در خاورمیانه که با حذف تمام عناصرتندرو و مخالفان آمریکا و اسرائیل همراه خواهد بود، مطرح می‌کنند.
چارلز کرتهمر، یادداشت‌نویس نزدیک به نئوکان‌ها در یکی از شماره‌های اواخر ماه نوامبر واشنگتن‌پست می‌نویسد: «روی آوردن دوباره فرشته شانس در عراق به آمریکا که باعث شد پیروزی در جنگی که زمانی شکست در آن بدیهی می‌نمود، بسیار نزدیک و قابل دستیابی باشد، از اهمیت تاریخی خاصی برای آمریکا برخوردار است.»
کرتهمر و دیگر تحلیل‌گران رسانه‌ای نزدیک به نئوکان‌ها همچنین بار دیگر حمله خود را به منتقدان دموکرات جنگ عراق آغاز کرده‌اند و آنها را به خاطر «چشم بستن بر موفقیت‌های آمریکا در عراق» و عدم اعتراف به کارآمدی استراتژی افزایش نیروی بوش که با اعزام ۲۰هزار نیروی جدید به عراق همراه بود، مورد حملات شدید قرار داده‌اند.
سناتور جو لیبرمن، در جریان یک سخنرانی که در اوایل نوامبر ایراد کرد، با حمله به منتقدان جنگ عراق در اردوگاه دموکرات‌ها گفت: در حالی که شواهد انکارناپذیری مبنی بر پیروزی استراتژی ضدتروریستی ژنرال پترائوس وجود دارد، دموکرات‌ها همچنان به لحاظ عاطفی با روایت شکست و عقب‌نشینی درگیر مانده‌اند و قادر نیستند به موفقیت‌های مشهودی که آمریکا در عراق به دست آورده اذعان کنند.
به این ترتیب از پس حمام خون پنج ساله و مرگ بیش از ۳۹۰۰ سرباز آمریکایی و صدها‌هزار عراقی، نئوکان‌ها بالاخره توجیهی برای خود پیدا می‌کنند و لااقل در حلقه رسانه‌های واشنگتن که در آنها نفوذی شدید دارند، منتقدان خود را به خارج از صحنه
می‌رانند.
بازگشت پیروزمندانه نئوکان‌ها به صحنه سیاسی آمریکا هر چند در صورت ادامه بی‌نتیجه جنگ عراق و ادامه وضعیت فعلی در افغانستان و پاکستان دولتی مستعجل خواهد بود، اما باز هم به آنها امکان می‌دهد تا در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری سال آتی آمریکا از جایگاه خوبی نزد افکار عمومی برخوردار باشند.
به این ترتیب نامزدهای ریاست‌جمهوری در اردوگاه جمهوری‌خواهان به خود اجازه می‌دهند با اتخاذ مواضعی حتی جنگ طلبانه‌تر از دولت بوش، از «جنگ جهانی سوم» با شبه‌نظامیان و تروریست‌ها سخن بگویند.
در حالی که بوش لااقل گاه به گاه در سخنرانی‌های خود به لزوم تعطیلی زندان گوانتانامو اشاره می‌کند، میت رامنی فرماندار سابق ماساچوست و از نامزدهای ریاست جمهوری در حزب جمهوری‌خواه، از «توسعه زندان گوانتانامو» برای نگهداری تروریست‌ها در مکانی که آنها را از حقوق انسانی و شهروندی اولیه‌شان محروم کند، سخن می گوید.
رودولف گیلیانی شهردار سابق نیویورک هم برای این که از دیگر رقبای نئوکان خود عقب نماند، از لزوم استفاده از شیوه‌های خشن بازجویی در برابر مظنونان تروریست سخن گفته و اعلام کرده است تکنیک‌هایی مانند زیر آب کردن سر مظنونان که سابقه آن به دوران تفتیش عقاید برمی‌گردد، شکنجه محسوب نمی‌شود.
اما در جبهه دموکرات‌ها نیز بسیاری از نامزدهای ریاست‌جمهوری برای این که از حملات رسانه‌ای نئوکان‌ها در امان بمانند، تا حد امکان از برخورد و مخالفت با سیاست‌های آنها پرهیز می‌کنند. برای مثال هیلاری کلینتون، نامزد اصلی دموکرات‌ها که از بیشترین شانس برای راهیابی به کاخ سفید برخوردار است، از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۶ در مورد جنگ عراق کاملا از سیاست‌های نئوکان‌ها دنباله‌روی کرد و تنها در اوایل سال ۲۰۰۷ برای کسب محبوبیت در میان رای‌دهندگان دموکرات، تا حدودی مواضع ضدجنگ اتخاذ کرد؛
اما هیلاری کلینتون پس از این که در نظرسنجی‌های اولیه به طرز قابل‌ملاحظه‌ای از دیگر رقبای دموکرات خود پیش افتاد، بار دیگر به نئوکان‌ها نزدیک شد.
در حالی که، بسیاری از دموکرات‌های دوآتشه هیلاری کلینتون را در بسیاری از موارد دارای سیاست‌های نزدیک به نئوکان‌ها و تمایلات دست راستی معرفی می‌کنند، اما گروهی دیگر از رای‌دهندگان دموکرات نیز او را تنها سیاستمداری باهوش می‌پندارند، که می‌خواهد از برانگیختن مخالفت جدی با خود در اردوگاه نئوکان‌ها پرهیز کند.
به واقع این گونه بندبازی‌های سیاسی در خانواده کلینتون چندان هم بی‌سابقه نیست.
منبع:irdiplomacy.ir
ادامه دارد...
ارسال نظر