نگاهتحلیل فوربس از:
اختصاص یارانه به بخش کشاورزی در آمریکا
یارانه بخش کشاورزی بهترین محصولات این بخش هستند. کشاورزان در کشورهای ثروتمند روزانه یک میلیارد دلار از کمک‌های دولت برخوردار می‌شوند. حقیقت این است که این رقم شامل
کسب و کارهای کشاورزی و مزارع کوچک و مشخص کردن گستره یارانه می‌شود. گستره یارانه شامل تعرفه‌ها، اعتبارات صادرات و دیگر حمایت‌ها می‌شود، اما میزان یارانه حقیقی، یک یا دو میلیون دلار در روز است.
با این مبلغ، بخش کشاورزی با صنایع حمایت شده جهان بسیار فاصله دارد، اما پرداخت‌کنندگان مالیات در ازای این بذل و بخشش چه چیزی به دست می‌آورند؟
تجارت جهانی غذا که این روزها به شدت مخدوش شده است با یارانه‌هایی که به آن تخصیص می‌یابد، هیچ ارتباط معقولی با قیمت‌های بازاری محصولات غذایی ندارد.
تخصیص یارانه به بخش کشاورزی تنها دلیل اصلی است که دور کنونی گفت‌و‌گوهای سازمان تجارت جهانی از نوامبر ۲۰۰۱ تاکنون به درازا کشیده است.
حماقتی بیشتر از این نیست که در آمریکا یارانه برای کاشت ذرت اختصاص داده شده است و این ذرت به اتانول تبدیل می‌شود. اتانول یکی از دو سوخت زیستی است که قرار است جایگزین سوخت‌های فسیلی به ویژه نفت شود.
جنون اتانول یکی از دلایل عمده دو برابر شدن قیمت ذرت طی ۱۵ماه گذشته است و این افزایش قیمت به بالا رفتن قیمت غذاهای اصلی از شیر گرفته تا نان منجر شده است (تقاضای فزاینده برای غلاتی که غذای دام هستند، برای تامین گوشت طبقه متوسط رو به رشد هند، چین و آمریکای لاتین یکی دیگر از دلایل اصلی و زیربنایی است.)
امسال ۹۳میلیون هکتار زمین در آمریکا زیر‌کشت ذرت رفت. این میزان بیشترین مقدار از سال ۱۹۴۴ و ۲۰درصد بیشتر از سال ۲۰۰۶ بوده است. افزایش قیمت‌ها به این معنی است که زمین‌های زراعی بیشتری زیر کشت ذرت خواهند رفت. موسسه استانداردهای سوخت‌های جایگزین شونده دولت آمریکا، تا سال ۲۰۱۲ خواهان ۵/۷میلیارد گالن اتانول ذرت برای مخلوط کردن با بنزین است، یک قانون تکمیلی که اکنون در راه کنگره است؛ این میزان را به ۱۵میلیارد گالن تا سال ۲۰۲۲ افزایش داده است.
۱۵میلیارد گالن حدود ۱۰درصد از مصرف کنونی سالانه بنزین آمریکا است، یک هکتار ذرت به زحمت، ۳۰۰گالن اتانول به بار می‌آورد. برای تولید ۱۵میلیارد اتانول ۴۰درصد از زمین‌های زراعی آمریکا باید به کشت ذرت اختصاص داده شوند و با این کار قیمت مواد غذایی سر به فلک خواهد کشید.
مالیات‌های بسیاری به پای کسب و کارهای کشاورزی ریخته شده است. کل حمایت دولت از سوخت‌های زیستی در آمریکا ۷میلیارد دلار یعنی نصف کل جهان بود.
بنابه تخمین‌ها، آمریکا سال آینده ۱۳میلیارد دلار و تا سال ۲۰۱۴سالانه ۱۶میلیارد دلار به سوخت‌های زیستی اختصاص خواهد داد. به طور کلی آمریکا قصد دارد تا سال ۲۰۱۲، ۹۲میلیارد دلار یارانه به اتانول اختصاص دهد.
گزارش جدیدی از موسسه بین‌المللی توسعه پایدار نشان می‌دهد مالیات‌دهندگان آمریکایی بیشتر از هزینه خرید نفت برای تولید هر گالن اتانول ذرت مالیات پرداخت می‌کنند و این کار واقعا احمقانه است.
آیا آمریکایی‌ها در ازای پولی که می‌پردازند به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای دست می‌یابند؟ بله، اما نه مثل جاهای دیگر. برزیلی‌ها برای تولید اتانول از نیشکر استفاده می‌کنند و اروپایی‌ها از گندم و چغندر قند. از این چهار محصول، ذرت کمترین تاثیر را در سطح انتشار دارد و فقط ۱۸درصد کمتر از بنزین آلودگی ایجاد می‌کند.
این یک مزیت است، اما الزاما مقرون‌به‌صرفه نیست. موسسه توسعه پایدار می‌گوید: حذف یک تن دی‌اکسید کربن از طریق سوخت‌های زیستی در همه‌جای جهان بین ۱۵۰دلار تا ۱۰۰۰۰دلار هزینه دارد. اما اگر هزینه آن ۱۵۰دلار باشد، همچنان گران‌تر از روش‌های دیگر کاهش انتشار کربن مثل کارآمدتر کردن وسایل نقلیه است. قیمت انتشار یک تن دی‌اکسید کربن در بازار آزاد کمتر از ۱۵۰دلار است. با این قیمت می‌توان اعتبار متوازن کردن ۴۰تن دی‌اکسید کربن را از موسسه تغییرات آب و هوایی شیکاگو خرید.
دلایل اجتماعی که به طور مشروع انتخاب شده‌اند، وجود دارند که توضیح می‌دهد؛ چرا کشورها به کشاورزان خود یارانه می‌دهند. این یارانه از امنیت غذایی گرفته تا تمایل به حمایت از زندگی سنتی روستایی گسترده است. تخصیص یارانه به بخش کشاورزی برای حامیان آن در ژاپن بیشتر از آن که هویت اقتصادی باشد، هویت ملی است.
اما یارانه به مزارع خانوادگی ایالت‌های مرکزی آمریکا تعلق نمی‌گیرد. در آمریکا ۸۰درصد از یارانه بخش کشاورزی به کسب‌و‌کارهای بزرگ مثل آرچر دنیلز میدلند، کان آگرا، جنرال میلز و کارگیل تعلق گرفته است.
یارانه‌های مربوط به سوخت‌های زیستی به سیاستمداران فرصت استثنایی می‌دهد تا بتوانند به وسیله آن به لابی تجارت کشاورزی نفوذ کنند و از سوی دیگر از این طریق می‌توانند رنگی سبز بر خود زنند تا به این وسیله اعتماد رای‌دهندگانی را که نگران مسائل محیط‌زیستی هستند، به خود جلب کنند.
بدبختانه تخصیص یارانه به سوخت‌های زیستی به محیط زیست و مردم گرسنه کشورهای فقیر آسیب می‌رساند. هرچه زودتر جلوی این حماقت گرفته شود، بهتر است.
ارسال نظر