انتشار مانیفست دولت ائتلافی در نامه محسن رضایی به عسگراولادی

دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در نامه‌‏ای خطاب به حبیب‌ ا.. عسگراولادی عضو ارشد حزب موتلفه که نسخه‌هایی از آن نیز برای روسای سه قوه، سران نظام و احزاب سیاسی کشور ارسال شد، طرح پیشنهادی خود مبنی بر دولت ائتلافی را تشریح کرد. به گزارش«ایلنا» به نقل از پایگاه اینترنتی محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در این نامه به تبیین «مبانی و کارکردهای دولت ائتلافی متعهد و کارآمد» و تشریح تفاوت‌‏های آن با طرح دولت وحدت ملی پرداخته است. در متن این نامه که خطاب به حبیب‌ا... عسگراولادی نوشته شده، آمده است:از قضاوت عجولانه جنابعالی که از پیشکسوتان انقلاب اسلامی هستید در نفی «دولت ائتلافی کارآمد و متعهد» تعجب کردم. البته عده‌ای آن را با طرح دولت وحدت ملی اشتباه گرفتند. این طرح با طرح «دولت وحدت ملی» متفاوت و همان چند ماه پیش هم عرض کردم که کشور ما در شرایطی نیست که طرح دولت وحدت ملی پی‌گیری شود. (به مصاحبه اینجانب با روزنامه اعتماد در همان تاریخ مراجعه بفرمایید). اگر چه آن طرح هم از سر دلسوزی و تعهد پیشنهاد شده بود و پس از آن که اصلاح طلبان با آن مخالفت کردند طراح آن موضوع را مسکوت گذاشت. طرح دولت وحدت ملی به توافق بین سران جناح‌ها بر می‌گشت در حالی که دولت ائتلافی، در درون جناح‌ها به‌وجود می‌آید. حتی اگر چند نفری هم از نیروهای کارآمد و متعهد، از جناح دیگر به کارگیری شوند بدون توافق جناحی یا چانه‌زنی و از این دست اقدامات، صورت می‌گیرد.وی در نامه خود افزوده است: تفاوت عرصه ملی با عرصه جناحی این است که اولی، فراجناحی است و با منافع ملی مرتبط است، ولی دومی، جناحی است و به سلیقه‌های متفاوت در اداره کشور باز می‌گردد. اولی بر پایه همکاری و برادری استوار است ولی دومی بر پایه رقابت. اگر اولی در یک کشور نباشد، اولا: رقابت‌ها در آن صورت، چون مرز ندارند به منازعه و درگیری کشیده می‌شود. ثانیا: از مرزهای ملی و اعتقادی در رابطه با مخالفان و دشمنان، مراقبت نمی‌شود. ثالثا: از فرصت‌های ملی استفاده مناسب به عمل نمی‌آید و در مقابل تهدیدات با همه توانایی‌ها نمی‌توانیم ایستادگی کنیم. (در فرصت مناسبی به این موضوع خواهیم پرداخت).وی سپس به سابقه طرح اشاره کرده و نوشت: سابقه طرح دولت ائتلافی به چندماه قبل از انتخابات ریاست جمهوری نهم بر می‌‌گردد که در آنجا، از یکی از مقامات عالی‌رتبه نظام(کتبا) تقاضا کردم که از شش نفر نامزدهای انتخاباتی اصولگرایان بخواهند که دور هم جمع شوند و از بین خود یک نفر را انتخاب و بقیه هم در کابینه او باشند و به‌صورت جمعی قوه مجریه را اداره کنند. البته محور وحدت آن‌ها، برنامه توافقی باشد که روی آن توافق کنند و هم عهد شوند. بعدها شنیدم که یکی از علمای بزرگ تهران با اجازه از یک مقام عالی‌رتبه که در پاسخ به او، فرموده بودند یک تکلیف است، درصدد انجام چنین طرحی برآمد که متاسفانه تصمیم زودهنگام شورای هماهنگی و مصاحبه‌ای که صورت گرفت موجب عقب‌نشستن ایشان شد و بعد هم گروهی تندرو، با ادعای قیم مآبانه‌ای، ته مانده وحدت در جبهه اصولگرایی را از بین بردند و آن شد که دیدیم، شفافیت از انتخابات رخت بربست و تکروی به اوج خود رسید و من هم به عنوان اعتراض به این وضعیت و پاسخ به خواست مراجع به نفع ملت ایران کناره‌گیری کردم.رضایی در ادامه اضافه کرده است: به هر حال دولت ائتلافیِ کارآمد و متعهد با الگویی که در پیوست توضیح داده شده است به جمع‌گرایی و برنامه محوری و نفیِ

خود محوری و تکروی می‌انجامد. از اختلاف در انتخابات جلوگیری می‌کند و پس از انتخابات همکاری را تسهیل می‌نماید. پیشنهاد این است که نامزدهای اصولگرا و ارزشی در چارچوب طرح پیوست، وحدت کنند و یک دولت ائتلافی کارآمد و متعهد برای چهار سال آینده تشکیل دهند و در انتخابات ریاست جمهوری تلاش کنند یک‌نفر به نمایندگی از آنها به صحنه بیاید، ولی بقیه هم در دولت او حضور داشته باشند.رضایی خاطرنشان کرد: از آن‌جا که ما نه به لیبرال دموکراسی و نه به سوسیال دموکراسی معتقدیم، باید در انتخابات و در سایر امور اجتماعی و سیاسی، مدل‌هایی را ابداع کرده به آنها تن دهیم که با اسلام ـ دموکراسی، سازگار باشد.دولت ائتلافی، کارآمد و متعهد و تشکیل «عرصه ملی» در این رابطه پیشنهاد شده است.دولت‌ها اگر کارآمد و متعهد نباشند و اگر تمامی معتقدین به جمهوری اسلامی به ساخت یک عرصه ملی که فراتر ازجناح‌ها است نپردازند و یک فضای مثبت و امیدوارانه در کشور شکل ندهند، نمی‌توانیم به اهداف خود برسیم و فرصت‌های تاریخی را از دست می‌دهیم و ارزش‌های انقلابی و اسلامی جامعه هم از بین می‌رود.وی در پایان نامه تاکید کرد: آیا مردمسالاری دینی فقط همین است که افراد از تایید شورای نگهبان بگذرند؟ آیا مدل‌های انتخاباتی نباید با اصول اسلامی و اخلاقی سازگار باشد؟ آیا در انتخابات نباید وحدت حفظ شود؟ آیا رقابت نباید تنها برای افزایش کارآمدی باشد و نه تفرقه و نزاع و بداخلاقی؟ آیا پیروز انتخابات نباید دست کمک به سوی همه دراز کند و از همه ظرفیت‌ها و نخبگان بهره‌گیرد؟ یا آن که از آن طرف بیافتد و مرزهای ملی با مخالفان و دشمنان یکسان شود؟