علیرضا مجمع

سال‌ها قبل عادت کرده بودیم که تحویل سال را حدود یک ماه و نیم قبل از آغاز بهار و سال نو و با شروع جشنواره فیلم فجر هر سال جشن بگیریم. این عادت در ما باقی ماند تا اینکه چند سالی است جشنواره فیلم فجر دیگر حال و هوای قبل را ندارد و ما هم به ناچار مجبوریم آرام آرام این عادتمان را ترک کنیم. اما اتفاق جدیدتری افتاده است. بعضی از آدم‌های این

سینما- بخوانید مدیران و مسوولان سینمایی- چند سالی است عادت قبلی ما را به شکلی دیگر تکرار می‌کنند؛ آنها سال تحویلشان را حدود یک ماه و نیم بعد از آغاز سال نو با حضور در فستیوال کن جشن می‌گیرند. خاصیت تحویل سال هم که می‌دانید چیست؟ خریدهای قبل از سال، لباس نو، جمع کردن پول برای خرید آغاز سال و ... به هر حال این اتفاقی است که هم‌اکنون با حضور مدیران و مسوولان سینمایی در نهادهای مختلف دولتی ما که حتی اندک ارتباطی با جریان سینمایی در کل جهان ندارند، دارد می‌افتد. مدیران به کن می‌روند تا آب و هوایی عوض کنند، گشت‌وگذاری ‌کنند و احیانا فیلمی ببینند. چند سال قبل البته فیلم دیدن دوستان هم حاشیه‌هایی ایجاد کرد و آنها به دیدن فیلم‌هایی می‌رفتند که نه قصد خرید آنها را داشتند نه اصلا می‌شد آنها را در ایران نمایش داد. غافل از اینکه سیستم نمایش فستیوال کن مجهز به آمار دقیق کامپیوتری است و کاملا مشخص می‌شود چه کسی به دیدن چه فیلمی رفته است.

از لابه‌لای این خبر، وقتی نظری به اسامی مدیران سفر کرده می‌اندازیم، با نکات تاسف‌باری مواجه می‌شویم. برخی از این اسامی به هیچ وجه به سینمای ایران ربطی پیدا نمی‌کنند، نه سواد و آگاهی کافی دارند، نه اساسا حضورشان در فستیوال مهمی مثل کن- البته سال‌های قبل مهم‌تر از حال بود- می‌تواند به دانش و آگاهی‌شان بیفزاید. این سفرهای بی‌حاصل زمانی صورت می‌گیرد که در میان سفرکردگان کن نه نشانی از منتقدان هست، نه فیلمسازان که این جشنواره قطعا بیشتر به کارشان می‌آید.

با این حال تنها می‌توانیم برای آنهایی که رفتند آرزو کنیم که بهشان خوش بگذرد و برای اینها که مانده‌اند تاسف بخوریم که هیچ مدیر دلسوزی در این سینمای فعلی ایران وجود ندارد که به آموزش آنها بیندیشد. اوضاع سینمای فعلی ما اینگونه است.