احمدی در گفت‌و‌گو با «انتخاب» در رابطه با پیام حملات اخیر به پایگاهی در اصفهان و تفاوت آن با گذشته، اظهار کرد: در مجموع در مقایسه با گذشته به نظر نمی‌رسد که این حمله و حمله در بوکمال سوریه متضمن پیام جدید و متفاوتی باشد. در گذشته نیز مشابه این حملات در بوکمال و حملاتی در داخل سوریه علیه اهداف منتسب به ایران انجام می‌شده و حملات تخریبی و تروریستی مشابه در داخل ایران نیز درگذشته انجام شده که مقامات ایران به اسرائیل نسبت می‌دادند.وی افزود: البته اینکه این دو حمله در شرایط جدیدی رخ داده، مهم است. اما پیام‌ها و اهدافی که عوامل آن دنبال می کنند ظاهرا همانی است که در گذشته بوده است. انجام عملیات ایذایی، ادعای داشتن اطلاعات حساس و تلاش برای محدود کردن برنامه‌های تسلیحاتی و هسته‌ای صلح‌آمیز ایران و محدود کردن حضور ایران در سوریه و مانند آن می‌تواند در زمره این اهداف باشد.

این کارشناس مسائل بین‌الملل با اشاره به اینکه شاید آمریکا در جریان تحرکات و حملات اخیر اسرائیل بوده، خاطرنشان کرد: اشاره دو روزنامه مورد اشاره به نقش اسرائیل در این حملات می‌تواند به این معنی باشد که آمریکا از قبل در جریان این حملات بوده و نیز اینکه آمریکا نیاز به مخفی کردن اطلاع قبلی خود ندیده است. این امر به ویژه با توجه به رزمایش ویژه‌ای که آمریکا و اسرائیل چند روز پیش انجام دادند و ظاهرا از نظر اهداف، ماهیت و دامنه متفاوت با رزمایش‌های گذشته بوده، حائز اهمیت است. شاید بتوان با احتیاط زیاد گفت که آن رزمایش می‌توانست مقدمه‌ای برای هشدار به ایران بوده باشد که با دو حمله اخیر ادامه یافته است. وی تاکید کرد: با این اوصاف اولا شرایط بین‌المللی و منطقه‌ای و نیز شرایط اقتصادی غرب از جمله تورم و نیز جنگ اوکراین حداقل اجازه اقدام گسترده علیه ایران در این مقطع زمانی را نمی‌دهد.

شواهد حاکی است که آمریکا همچنان امیدوار است که برجام قابل احیا باشد و هنوز از این موضوع قطع امید نکرده است. از سوی دیگر باید در نظر داشته باشیم سیاست خارجی ایران در چهار دهه گذشته هیچ‌گاه تا به این حد تحت فشار نبوده است. فشاری که امروز بر سیاست خارجی کشور وارد می‌شود تقریبا از همه جهات است و تنها مثل گذشته از ناحیه آمریکا نیست. فشار اروپا بر ایران بی‌سابقه و همه‌جانبه است یعنی در سطح افکار عمومی و در سطح پارلمان ها و در سطح نهاد‌های مدنی این فشار‌ها اعمال می‌شود و فقط دولت‌ها نیستند و اتفاقا دولت‌ها به نسبت برخورد ملایم‌تری دارند. در مقایسه، در زمان تحریم‌های بین‌المللی علیه عراق؛ نهادهای مدنی غربی نه تنها حامی تحریم‌ها نبودند، بلکه حتی در دهه ۹۰ میلادی نهاد های مدنی خواستار رفع تحریم های عراق بودند.