به گزارش دیپلماسی ایرانی در ادامه این مطلب آمده است: یک هدف مهم برای مسکو جنبه روانی این جنگ است - گسترش ترس و ارعاب که روحیه اوکراین را تضعیف کرده و دولت را وادار به تسلیم کند - و تاثیر ذهنی هواپیماهای بدون سرنشین آزاردهنده بوده است. عملیات‌ اطلاعاتی یکی از اجزای کلیدی جنگ مدرن است و مسکو می‌‌داند که وقتی صحبت از شکل‌‌دهی روایت‌‌های جنگی به میان می‌‌آید، در پایان بازنده بوده است. روسیه پهپادهای کامیکازه را برای تغییر روایت در نظر گرفته است، با این حال تاثیر روانی کمپین پهپادی احتمالا کم خواهد بود. ورود ایران به این درگیری - شبیه به عرضه هواپیماهای بدون سرنشین TB۲ توسط ترکیه به ارتش اوکراین - نشان‌دهنده یک تغییر ژئوپلیتیک معنادارتر است. در دهه گذشته فناوری پهپادی به سرعت پیشرفت کرده است و قدرت‌های نوظهوری مانند ایران، ترکیه، اسرائیل و امارات متحده عربی در خط مقدم قرار گرفته‎‌اند. از نظر مسکو یک موضوع مهم برای خرید پهپادهای ایران، قیمت پایین آنهاست. به عنوان مثال، شاهد-۱۸۶ دارای یک بال مثلثی متمایز است و به‌طور مستقل عمل می‌کند. این پهپاد یک کلاهک حدود ۸۰ پوندی حمل می‌کند که برای انفجار در هنگام برخورد طراحی شده است. این واحدهای تک‌کاربردی تنها ۲۰هزار دلار قیمت دارند. در مقابل، موشک‌های کروز کالیبر روسیه که به‌طور گسترده توسط مسکو در جنگ مورد استفاده قرار گرفت، هر کدام یک میلیون دلار قیمت داشت.

اقدامات جمهوری اسلامی ایران و دیگر کشورها مانند ترکیه برای تضمین و تامین بازارهای جدید برای فناوری هواپیماهای بدون سرنشین خود و به دست آوردن مزایای ژئوپلیتیک متناسب، موجب شده تا تصور اشتباهی درباره این روند رو به رشد به وجود آید. تنها در پنج سال، تعداد کشورهای تولیدکننده و صادرکننده پهپاد افزایش یافته است: در سال ۲۰۱۷، ۹ کشور در حال توسعه با تولید ۲۶ مدل مهمات انتحاری و پرسه‌زن بودند. امروزه بیش از ۱۰۰ مدل از این مهمات در حداقل ۲۴ کشور، در حال توسعه یا تولید هستند.‌ پیامدهای این گسترش و توسعه پهپادی نگران‌کننده است. این امر تا حدودی، نشانه‌ای از شکاف و شکست ژئوپلیتیک بزرگ‌تر است، زیرا کشورهای در حال ظهور از فناوری دیجیتال و تسلیحات پیشرفته برای رقابت برای نفوذ و اعمال قدرت استفاده می‌کنند. بسیاری از تازه‌واردها در این عرصه به هنجارهای لیبرال یا قوانین بشردوستانه بین‌المللی توجه چندانی ندارند. در حالی که تولیدکنندگانی از ایالات‌متحده آمریکا، کشورهای اروپایی و سایر کشورهای دارای دموکراسی‌‌ با محدودیت‌‌های نظارتی روبه‌رو هستند که آنها را محدود و تعیین می‌کند که به کدام یک از کشورها و مشتریان دولتی می‌توانند این مهمات را بفروشند، ترکیه با محدودیت‌‌های کمتری مواجه است و جمهوری اسلامی ایران اصلا با هیچ محدودیتی مواجه نیست.