عضو کمیسیون امنیت ملی در گفت و گو با «دنیای اقتصاد» مطرح کرد
مطالبه مجلس از دولت؛ فرجام برجام
عكس: خانه ملت
در این میان محمود عباس‌زاده‌مشکینی، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس درباره این موضوع به «دنیای اقتصاد» گفت: من این مورد را نشنیدم. اما مجلس دنبال این است که دولت در مذاکرات نتیجه بگیرد یعنی جمع‌بندی موضوع و حصول نتیجه برای جمهوری اسلامی ایران و کشور بر اساس منافع ملی پیش‌برود.
عباس‌زاده در پاسخ به این پرسش که آیا پیشنهاد جدید ایران درباره جایگزینی قرارگاه خاتم با سپاه را در فهرست تحریم‌ها، تایید یا رد می‌کنید نیز گفت: ترجیح می‌دهم به جزئیات ورود نکنم. ما دنبال این هستیم که همه نهادهایی که تحریم شده‌اند را از تحریم در بیاوریم.، شرط ما این است. چون اوایل در برجام قول دادند که تحریم‌ها را در مقابل پذیرش محدودیت‌ها از طرف ایران در برخی از حوزه‌ها بردارند. ما دنبال تحقق همین چیزی هستیم که امضا کردند.
به گفته عباس‌زاده، موضوع سپاه برای ما مهم است. بالاخره سپاه در جمهوری اسلامی ایران کارهای بسیار گسترده‌ای می‌کند و در همه عرصه‌ها، اقتصاد، عمران و حتی محرومیت‌زدایی آب فعالیت می‌کند.
عباس‌زاده با بیان اینکه، طرف مذاکره وانمود و ادعا می‌کند که بخش‌هایی که کار عمرانی، اقتصادی و زیربنایی می‌کند در تحریم‌ها مد‌نظرشان نیستند و می‌گویند فقط مباحث مربوط به مسائل هسته‌ای را دنبال می‌کنیم، گفت: در واقع آنها دروغ می‌گویند. برداشت و محاسبات ما نشان می‌دهد که آنها سفره و اقتصاد مردم ایران را مورد هدف قرار داده‌اند و دنبال این هستند که اقتصاد ما را شرطی کنند و درنهایت مردم ما آسیب ببینند. اینها دنبال این هستند و هر نهادی که برای محرومیت‌زدایی و برای متن مردم کار کند در هر عرصه‌ای آنها بتوانند می‌بندند.
به گفته این عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، مذاکره عرصه بده‌بستان است. طبیعتا وقتی با آنها صحبت می‌کنیم باید امتیازی بدهیم و امتیازی بگیریم.
وی گفت: در عالم سیاست باید واقع‌بینانه حرکت کرد. طبیعتا با آنها مذاکره می‌کنیم؛ آنها یک جایی زور دارند و محدودیت‌هایی برای ما ایجاد می‌کنند. ما هم یک جاهایی فرصت داریم و برای مقابله با زور آنها از فرصت‌های‌مان استفاده می‌کنیم. با توجه به برگهای برنده‌ای که در دست‌مان داشتیم دنبال این بودیم که در این دوره امتیازات بیشتری بگیریم چون برگهای خوبی داشتیم و در این مذاکره هم نشان داده شد که این برگهای برنده ارزشمند است
تصمیم سرنوشت‌ساز و کشاندن مردم به صحنه
با استناد به اطلاعات موجود، کشور در آستانه اتخاذ تصمیمات سرنوشت‌ساز و مهمی است. رئیس‌جمهور ۱۰ روز پیش اعلام کرد که تصمیمات مهمی در راه است. از سوی دیگر علی احمدی، رئیس کمیسیون مشترک تدوین برنامه هفتم توسعه مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز پیش‌تر به «دنیای اقتصاد» گفته بود که باید تصمیمات سرنوشت‌سازی بگیریم.
موضوع چیست و این تصمیمات سرنوشت‌ساز در چه حوزه‌هایی می‌تواند باشد؟
عباس‌زاده مشکینی پاسخ این سوال را پیدا کردن راهکارهای اجرایی برای کشاندن مردم در صحنه و بالا بردن میزان مشارکت مردم در امور کشور اعلام کرد و گفت که اهل فن و حرفه‌ای‌ها می‌فهمند من چه می‌گویم.
به گفته این کارشناس حوزه سیاست خارجی، نخستین تصمیمات سرنوشت‌ساز، تعیین نقش مشارکت مردم در توسعه کشور است. باید، تکلیف‌مان را با نقش مردم مشخص کنیم و آنها رابه صحنه بیاوریم.
عباس‌زاده گفت: به نظرم موارد نیازمند اتخاذ تصمیمات در سطوح بالا است، زیرا بخشی از مشکلات اقتصادی ما به اقتصاد سیاسی بر می‌گردد. طبیعتا هر اقتصادی در هر کشوری از سیاست متاثر و اثرگذار است.
وی با اشاره به وجود مشکلات ساختاری در اقتصاد کشور این مشکلات را به اقتصاد سیاسی نسبت داد و گفت: در کشور مشکل اقتصاد سیاسی داریم که بحثی بالاتر از بحث عرضه و تقاضا است و به تصمیم‌گیری در این حوزه‌ها تصمیمات بزرگ و ساختاری می‌گویند.
وی وجود مشکلات ساختاری در اقتصاد را با کارکرد دولت‌ها مرتبط ندانست و گفت: این مشکلات به ساختار اقتصاد کشور ربط دارد و تا به حال کمتر دولتی توانسته به این مسائل ورود کند.
عباس‌زاده مشکینی با اشاره به اینکه تا زمانی که مسائل ساختاری و مهم حل نشود آمدو‌رفت دولت‌ها و مجالس تاثیری نخواهد گذاشت، گفت: باید یکسری تصمیمات ساختاری در کشور بگیریم. به نظرم همین اقتصاد ما یکی از پاشنه آشیل‌‌ها و ضعف‌های عمده ساختاری ما است که باید تصمیمات بزرگ، حتی بزرگ‌تر از این جراحی اقتصاد که مطرح شد، بگیریم.
وی تاکید کرد که حوزه سیاست خارجی اولویت چندم کشور و در ادامه سیاست داخلی است، ما در داخل باید تصمیمات مهمی بگیریم.
عباس‌زاده مشکینی با طرح این سوال که ما برای اینکه ظرفیت مردم در توسعه کشور به صحنه بیاید چه کار می‌توانیم انجام دهیم به سرمایه‌های اجتماعی اشاره کرد و گفت: سرمایه ما چاه‌های نفت نیست، بلکه سرمایه ما ۸۵ میلیون مغزی است که در کشو ر وجود دارد. چگونه می‌توان این ظرفیت ۸۵ میلیونی را به صحنه آورد تا برای کشور و برای خودشان کار کنند.
