پرویز تناولی، در تدارک ساخت مجسمه‌ای برای اعلام حمایت و همدردی خود با مردم لبنان است. بنیان‌گذار مجسمه‌سازی مدرن ایران، که در کانادا به‌سر می‌برد، روز دوشنبه با اعلام این خبر گفت: این روزها همه فکرم مردم لبنان است. افکار زیادی به سرم زده است. از یک طرف دائم در فکر مردم لبنان هستم، از طرف دیگر سکوت غرب، شرم آور است.

تناولی تصریح کرد که کاری خواهد ساخت و به مردم لبنان تقدیم خواهد کرد. وی با تاکید بر اینکه این همدردی‌ و نفرت‌ها را یک‌جا آوردن کار آسانی نیست، گفت که هنوز به نتیجه‌ای که می‌خواهد نرسیده است. این مجسمه‌ساز باسابقه و پرکار کشورمان پیش‌تر نیز مجسمه‌هایی را برای مردم ستمدیده افغانستان و زندانیان در زنجیر گوانتانامو ساخته و به آنها تقدیم کرده است. تناولی ۲۳ مردادماه‌ جاری با شرکت در سمپوزیم بین‌المللی ادینبروی اسکاتلند، درباره عشایر ایران سخنرانی خواهد کرد. فستیوال یادشده، در بخش‌های فیلم، سینما و ... به موضوع «هنر و جامعه» می‌پردازد و شرکت‌کنندگان درباره ارتباط هنر در جوامع خودشان به سخنرانی می‌پردازند. تناولی هنر عشایر را در جامعه ایران و اهمیت نقش اجتماعی مساله را نیز بررسی می‌کند. برگزار کنندگان این سمپوزیوم، قرار است همزمان با سخنرانی این هنرمند و پژوهشگر ایرانی، نمایشگاهی از کتاب‌هایش را نیز به‌نمایش بگذارند. این نمایشگاه ۱۵ کتاب پرویز تناولی درباره عشایر را دربر می‌گیرد. وی در این‌باره توضیح داد، دستباف‌هایی که برای پوشش حیوانات و تزیینات چادرهای عشایر بخشی از زندگی آنها است که هم جنبه‌های مصرفی دارد و هم هنرمندانه و زیبا است. او که سال‌ها است به بررسی پوشش‌های عشایری از زمان هخامنشیان موجود در نقش برجسته‌های تخت جمشید، تا دوره‌های اشکانی و ساسانی و اسلامی می‌پردازد، تصریح کرد: پوشش‌های اسب و شتر برای پادشاهان خوانین و غیره مورد توجه و اهمیت بوده و این مساله، درباره عشایر تا زمان حال ادامه پیدا کرده و این فرهنگ به آنها منتقل شده است. آثار به‌جا مانده نیز نشاندهنده قدرتمندی و زیبایی دستباف‌ها است که در بسیاری از موزه‌ها و کتابخانه‌ها موجود است. تناولی همچنین درباره نتایج این بررسی، تحقیق و سخنرانی‌ها عنوان کرد که امیدوارم که مسوولان مملکتی خودمان به این مساله پی ببرند که این آثار در شرف نابودی است و ما محلی برای موزه دستباف‌های عشایری در ایران نداریم، این در حالی است که بالاترین، بهترین و باکیفیت‌ترین دستباف‌های عشایری حتی در مقابل همسایگان‌مان در ایران بافته شده است، موزه‌های دنیا از آنها بهره بردند، اما خودمان حتی یک موزه عشایری نداریم.