به گزارش «انتخاب»، در ادامه مطلب آمده است: هند که ایالات متحده آن را در افغانستان رها کرده و در کنار کشور‌های دشمن و متجاوز مانند چین در شمال و پاکستان در غرب قرار گرفته است، مایل به دستیابی به دوستان جدید و به دست آوردن نفوذ در منطقه است.به عبارت دیگر، دهلی نو باید روند دیپلماتیک خود را دنبال کند تا وضع موجود را بهبود بخشد، این موضوع در دیپلماسی شاتل جایشانکار مشهود است. به نظر می‌رسد در زمان رئیس‌جمهور جدید ایران یعنی ابراهیم رئیسی، تهران و دهلی نو در حال  ایجاد ارتباط نزدیک‌تر دیپلماتیک هستند. در این ارتباط، رئیسی در دیدار خود با وزیر امور خارجه هند به صراحت گفت: از امروز به بعد، ما باید با چشم‌انداز تازه‌ای در توسعه روابط دوجانبه، منطقه‌ای و بین‌المللی گام‌های جدید و متمایزی‌ برداریم. اما آیا آنها می‌توانند این صحبت‌ها را در عمل پیش ببرند؟ این اظهارات علنی چقدر جدی است؟ آیا اینها فقط اظهاراتی برای مطبوعات هستند؟ در حالی که دهلی نو در یک دهه گذشته بی‌وقفه در پی نزدیکی به تهران بوده است، ایران یکی پس از دیگری با چین به عنوان دشمن اصلی هند، قرارداد امضا کرده است. در حقیقت، با وجود دلخوری دهلی نو، در ۲۷ مارس ۲۰۲۰، تهران و پکن برنامه جامع همکاری بین ایران و چین را که یک توافق‌نامه ۲۵ ساله است، برای تقویت اتحاد دیرینه اقتصادی و سیاسی خود امضا کردند.در پی این پیمان دوستی عظیم قرار شد که چین ۴۰۰ میلیارد دلار در ایران سرمایه‌گذاری کند. مقایسه روابط تهران و پکن با نحوه عملکرد ایران با هند قابل توجه است.در ژوئیه ۲۰۲۰، تقریبا چهار سال پس از امضای توافق‌نامه تهران و دهلی نو برای ایجاد خط ریلی از بندر چابهار در دریای عمان به زاهدان، در امتداد مرز با افغانستان، دولت ایران به‌طور یکجانبه این قرارداد را لغو کرد و تصمیم گرفت که پروژه را به تنهایی پیش ببرد. در سال‌های اخیر، ایران درباره هند چندان با احتیاط عمل نکرده است.پس از لغو ماده جنجالی ۳۷۰ قانون اساسی هند درباره استان مورد مناقشه جامو و کشمیر در اوت ۲۰۱۹ توسط دهلی نو، پاسخی غیرمعمول از سوی تهران دریافت شد....آیت‌الله محمدعلی موحدی کرمانی، امام جمعه تهران لغو خودمختاری کشمیر را اقدامی زشت خواند و به هند هشدار داد از درگیری با مسلمانان جلوگیری کند، زیرا این نه به نفع هند و نه به نفع منطقه است. وقتی نوبت به نمایش همکاری‌های دوجانبه با ایران می‌رسد، هند اغلب پروژه بندر چابهار را مطرح می‌کند.در سال ۲۰۱۵، هنگامی که تهران با تحریم‌های اقتصادی فلج‌کننده و انزوای دیپلماتیک روبه رو بود، دهلی نو موافقت کرد که یک بندر آب عمیق در چابهار در خلیج‌عمان ایجاد کند. به عنوان بخشی از این قرارداد، نارندرا مودی، نخست وزیر هند از ایران دیدن کرد و قرارداد ۵۰۰ میلیون دلاری را برای توسعه بندر و زیرساخت‌های مربوطه امضا کرد. در حالی که دهلی نو این ابتکار را به عنوان بخشی از برنامه توسعه ارتباط بیشتر با افغانستان و آسیای مرکزی از طریق این بندر پیش بینی کرد، هدف اصلی مقابله با هژمونی چین در منطقه بود. حرکت دهلی نو در این جهت ظاهرا برای مقابله با بندری مشابه بود که توسط چین در گوادر پاکستان توسعه یافته بود. در آوریل ۲۰۲۱، محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران در بیانیه‌ای بی‌سابقه از تهران اعلام کرد که[پروژه]بندر چابهار در مخالفت با چینی‌ها و بندر گوادر پاکستان نیست. این اظهارات ظریف در حالی مطرح می‌شد که هند سال‌ها برای پروژه چابهار هزینه کرده بود. ظریف این مطالب را در سخنرانی خود در گفت‌وگوی رایسینا، یک رویداد سالانه که در آن دهلی نو چشم‌انداز و دستاورد‌های سیاست خارجی خود را به نمایش می‌گذارد، اعلام کرد. به لطف پکن و ابتکار توسعه یک کمربند و یک جاده، مزیت استراتژیک سنتی که دهلی نو در منطقه آسیای جنوبی و خاورمیانه از آن برخوردار بود، اکنون به‌شدت در خطر است.اکثر متحدان سنتی هند در منطقه تسلیم جذابیت چین شده‌اند. در نتیجه، دیپلماسی ماراتن دهلی نو با متحدان مشکوک مختلف در منطقه نمایانگر ناامیدی آن برای حفظ اهمیت خود، عقب‌نشینی نفوذ چین و حفظ عمق استراتژیک دهلی نو است. از سوی دیگر، دوگانگی شدیدی را در سیاست خارجی هند شاهد هستیم.به طوری که وقتی وزیر امور خارجه هند در ایران خبر از آغاز دوران جدیدی در روابط دهلی نو و تهران می‌داد، فرمانده نیروی هوایی هند در سفری چهار روزه به اسرائیل رفت و دو طرف درباره افزایش تعاملات دوجانبه در آینده توافق کردند. به نظر می‌رسد آنچه دهلی نو انجام می‌دهد بیشتر نمایش دیپلماسی عمومی در مقابل دوربین‌هاست.