به گزارش پایگاه خبری تحلیلی انتخاب به نقل از اویل پرایس، در این گزارش آمده است: «در نهایت افزایش قیمت نفت می‌تواند به نفع کشور‌های عربستان، روسیه و عراق باشد، به‌طور خاص کشور‌هایی که می‌توانند اصلی‌ترین گزینه برای جایگزینی نفت ایران باشند. ایران یکی از سه کشور بزرگ تولیدکننده نفت اوپک است. این کشور در سال ۲۰۱۸ در روز ۷/ ۲ میلیون بشکه نفت‌خام صادر کرده است. اما چین، هند، کره‌جنوبی، ژاپن و ترکیه به‌عنوان واردکنندگان اصلی نفت ایران به ترتیب ۲۷، ۱۶، ۱۰، ۷، ۱۰ درصد نفت‌خام از ایران وارد کرده‌اند. با توجه به کاهش ۵/ ۱ میلیون بشکه صادرات نفت ایران طی سال‌های ۲۰۱۳تا۲۰۱۵ در صورت شکل‌گیری تحریم‌های جدید؛ میزان صادرات نفت ایران می‌تواند ۲۰۰ هزار تا یک میلیون بشکه در روز کاهش پیدا کند.»

در ادامه گزارش اویل پرایس آمده است: «کاهش تولید نفت ایران باعث خواهد شد که کشور‌های منطقه به‌دنبال تامین‌کنندگان دیگر برای پر کردن این خلأ باشند. برای نمونه ممانعت از خرید نفت ایران باعث گرایش ترکیه به سمت روسیه خواهد شد. در سال ۲۰۱۷، ترکیه ۹/ ۲۴ میلیون تن نفت‌خام (تقریبا ۵۰ درصد) از ایران و بقیه آن را از عراق، روسیه، کویت و عربستان وارد کرده است. عراق و عرضه‌کنندگان بالقوه دیگر می‌توانند نفت ایران را جایگزین کنند. اگر ترکیه به محدودیت‌های خواسته شده آمریکا تن دهد؛ روسیه در نهایت بیش از ۶۰ درصد نفت‌خام ترکیه را عرضه می‌کند و علاوه بر این اکثریت گاز طبیعی این کشور را تامین خواهد کرد. هنگامی که ما این مساله را به نقش روسیه در ساخت پروژه نیروگاه هسته‌ای آکویا توسط روس اتم اضافه کنیم، این می‌تواند باعث وابستگی ترکیه به روسیه شود. با توجه به این شرایط، نهاد زیبکچی، وزیر اقتصاد ترکیه گفت: «تصمیمات اتخاذ شده از سوی آمریکا برای ما الزام‌آور نیست. البته ما از سازمان ملل و تصمیمات آن تبعیت خواهیم کرد. ما تنها از منافع ملی خود پیروی می‌کنیم.»

براساس این گزارش، پیروز دیگر تحریم‌های آمریکا، عربستان سعودی خواهد بود. (کاهش شدید فروش نفت ایران برای نمونه بیشتر از یک میلیون بشکه) به احتمال زیاد تولید نفت عربستان را افزایش خواهد داد. برای این بخش، کره‌جنوبی اعلام کرده که آنها تا پایان جولای به واردات نفت‌خام از ایران پایان خواهند داد و تمام حمل‌ونقل را متوقف می‌کنند. براساس گزارش بلومبرگ، ایران چاره‌ای جز اقناع چین، بزرگ‌ترین مشتری برای خرید بیشتر نفت، ندارد و این امر می‌تواند منجر به یک رابطه نامتعادل بین دو کشور شود و ایران را به چین وابسته کند. این رابطه نابرابر می‌تواند برای چین مثبت باشد، زیرا که ممکن است آن را به‌عنوان بزرگ‌ترین خریدار نفت‌خام ایران تبدیل کند و در اقتصاد ایران به اهرم نفوذ قدرتمندی دست یابد.