دوراهی حذف و بقا
دیدگاه‌های مختلفی برای اجرای نمایشنامه‌ها در بین کارگردانان وجود دارد. برخی می‌گویند از هر متنی فقط یک برداشت می‌شود و باید همان اجرا شود اما برخی دیگر معتقدند که کارگردان می‌تواند دیدگاه‌‌ها و دغدغه‌های خودش را مطرح کند. متن سه‌گانه «وانیک» که ما دو قسمت از آن را کار می‌کنیم جزو متن‌هایی است که شامل زمان نمی‌شود و تاریخ انقضا ندارد، بنابراین در هر زمانی تعبیر جدیدی از آن می‌تواند برداشت شود. من فکر نمی‌کنم این متن به لحاظ فونداسیون کمدی باشد. در خود متن شوخی‌هایی هست که کارگردان آنها را به نوعی ایرانیزه کرده و این استراتژی‌ای است که کارگردان پیش گرفته است. با این حال نمایشنامه آن‌قدر پایه شوخی ندارد. من به‌عنوان بازیگر از موقعیت کمدی استقبال می‌کنم اما نه لزوما دیالوگ‌هایی که به‌صورت دم دستی بخواهد مخاطب را بخنداند.
فعالیت‌هایم در صفحات مجازی روی اجرای من تاثیرگذار بوده و معتقدم دنیای مجازی می‌تواند باعث جذب مخاطب شود. بر این اساس تعدادی از مخاطبان ما از طریق اطلاع‌رسانی‌هایی که در صفحاتم داشته‌ام برای دیدن این نمایش آمده‌اند. با این حال یک نقل قول است که می‌گوید صحنه مثل یک اسب چموش است و اگر نتوانی آن را رام کنی تو را به زمین می‌زند. من فکر می‌کنم که خود صحنه تئاتر تصمیم می‌گیرد چه کسی باقی بماند و چه کسی حذف شود. من موافق این نیستم که یک کارمند بانک نمی‌تواند بازیگر شود یا اگر کسی در فضای مجازی معروفیت پیدا کرده نمی‌تواند کار صحنه انجام دهد، که البته چنین استفاده‌هایی هم از این شرایط می‌شود ولی آن افراد به مرور حذف می‌شوند و بقایی در تئاتر ندارند.
اگر فردی در مسیر درستی پیش برود می‌تواند توانایی‌های خود را روی صحنه اثبات کند. بنابراین من می‌توانم نشان دهم که از پسش برمی‌آیم و دیگران نیز می‌توانند در این مسیر به کشف و شهود برسند. هر تصمیم و کاری که انجام می‌دهیم مخالف و موافق زیادی وجود دارد، اما برای من دست کم دیدگاه آدم‌ها قابل شنیدن است.نمایش«وانیک» نوشته واسلاو هاول به کارگردانی بهار محمودزاده و با بازی بهاره رهنما، علی اوجی، محمد زوار بی‌ریا و دانیال خیری‌خواه هر روز ساعت ۱۹ در تماشاخانه سپند روی صحنه می‌رود.
ارسال نظر