سینما و کاهش آسیب‌های اجتماعی

علی افشار نویسنده و منقد زیبایی‌شناسی یک بحث فطری است و در فطرت همه انسان‌ها نیز هنر شناخت زیبایی‌ها وجود دارد. نمایش سایه روشن‌ها در سینمای ایران از ویژگی‌های منحصربه‌فرد فیلم‌هایی است که مخاطب با دیدن آنها نگاه بهتری نسبت به زندگی و محیط جامعه خواهد داشت.

اکران فیلم‌ها و سریال‌ها در سینمای امروز ایران نسبت به ۲۰ سال قبل رشد بیشتری پیدا کرده است و اگر زمانی نمایش کاراکتر یک زن خیابانی در فیلم‌ها ممنوع بود امروز با به تصویر کشیدنش به مخاطبان نمایش داده می‌شود که آسیب‌هایی در جامعه و محیط پیرامون وجود دارد. هرچند اگر فیلم‌هایی درباره آسیب‌های اجتماعی در سال‌های گذشته ساخته می‌شد و پستی و بلندی و سیاه و سفیدی‌ها به مردم نمایش داده می‌شد بی‌شک هشدارهای خوبی هم به همراه داشت. در واقع اگر نقش‌های سیاه یا منفی‌ای در یک فیلم سینمایی یا تلویزیونی وجود دارد می‌تواند نقش نجات بخش و ناجی برای مردم داشته باشد و عواقب برخی آسیب‌ها را به مردم نمایش دهد.

تلویزیون کشور ایران همیشه در یک آرامش نسبی ناشی از عدم نمایش برخی چالش‌های‌ اجتماعی بوده است که در صورت نمایش آنها رسالت هنر یعنی نمایش نقش‌های سایه روشن محقق می‌شود و بر ذهنیت مخاطب به‌طور غیرمستقیم تاثیر خواهد گذاشت. اگر از تهیه‌کنندگان سینما و فیلم‌ها تنها انتظار داشته باشیم که به نمایش خوبی‌ها بپردازند، بی‌شک دچار مشکل خواهیم شد و تا آسیب‌های اجتماعی در قالب هنر به‌پرده سینما یا تلویزیون نرود چگونه برای مردم از خوبی‌ها و بدی‌های برخی ناهنجاری‌ها سخن گفته شود؟ تا آسیب‌ها نمایش داده نشوند، اصلاحی، صورت نمی‌گیرد.البته مدیریت سینمایی باید تمامی اتفاقات را رصد کرده و پاسخگو باشد که بی‌شک مدیران آگاه و مطلع با ایجاد بستر برای آزادی در تولید فیلم‌های بیشتر باعث کاهش توقیف نمایش آسیب‌های اجتماعی در سینما خواهند شد.