گفت‌و‌گو با ستاره اسکندری بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر
تئاتر باید در بخش خصوصی تقویت شود
عکس: نسیم فروغ
در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
در حال حاضر مشغول انجام هیچ کاری نیستم به جز تمرکز بر «خانه فرهنگ و هنر مانا». کارهایی را صحبت کردم که چون قطعی نیست نمی‌توانم در موردشان صحبت کنم. آخرین کار تصویری که انجام داده‌ام سریال «زندگی از نو» است که به زودی پخش می‌شود. شما به تازگی برنده جایزه بهترین بازیگر جشنواره رد لاین کانادا برای فیلم «کمیکال» شده‌اید. از این جشنواره برایمان بگویید.جایزه رد لاین کانادا خیلی برایم دلچسب است. چون مربوط به جشنواره‌ای می‌شود که کاملا مستقل است و به دور از فضاهای معمول سیاسی حاکم بر بسیاری از جشنواره‌ها اداره می‌شود. این جشنواره، جشنواره‌ای آکادمیک است و داورهایش استادان دانشگاه و بازیگران و کارگردانان هستند. این موضوع خیلی خوشایند است که در گوشه‌ای از دنیا که نه کسی تو را می‌شناسد و نه تاکیدگذاری‌ای روی تو شده است بین تعدادی کاندیدا که از کشورهای دیگر هستند (رقبای من از کشورهای آمریکا و اتریش بودند) جایزه دریافت کنی. طبیعتا خیلی برای من خوشایند بود.
برای شما تصویر در اولویت است یا تئاتر؟
تصویر و تئاتر هر کدام اهمیت خودشان را دارند. در حال حاضر نمی‌توانم بگویم کدام برایم اهمیت بیشتری دارد. بالاخره جاودانگی در تصویر وجود دارد که در تئاتر نیست و در تئاتر زندگی‌ای است که در تصویر نیست. هر دوی این مدیوم‌ها برای من بسیار جذاب هستند. واقعیت این است که نمی‌توانم بینشان اولویتی لحاظ کنم؛ فقط می‌توانم بگویم که من در تئاتر فرد گزیدهکارتری هستم تا تصویر. باید بگویم که بخش عمده‌ای از شروع کاری من در تصویر به خاطر گذران زندگی بوده است، اما هرچه جلوتر رفتم و تبدیل به بازیگر شناخته شده‌تری در تصویر شدم سعی کردم که این گزیده‌کاری را در بخش تصویری هم لحاظ کنم.
تئاتر «هم هوایی» چند سال پیش در ایران و حتی خارج از ایران روی صحنه رفت و با استقبال خوبی مواجه شد و در خبرها آمده است که گویا قرار است دوباره در ایران نمایش داشته باشد. درست است؟
تئاتر «هم هوایی» یکی از تجربه‌های بسیار خوب من روی صحنه است؛ هم به واسطه پر اجرا بودنش در سال ۹۳ که ۴۵ اجرا در تالار حافظ و ۴۵ اجرا در تالار اکو داشتیم و همچنین این کار در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر هم خیلی خوب دیده شد و علاوه بر جایزه متنی که گرفت؛ الهام کردا و من جایزه اول بازیگری را به‌صورت مشترک برای این کار دریافت کردیم.
آن تجربه برای من خیلی شیرین بود چون برای اولین بار بود که با یک همبازی جایزه‌ای مشترک می‌گرفتم. آن زمان «هم هوایی» توسط تهیه‌کننده‌ای انتخاب شد و در جشنواره‌های مهم تئاتری اجرا رفت. برای اولین بار بود که یک گروه ایرانی در تئاتر شهر پاریس برای ٦ شب به روی صحنه می‌رفتیم. در بوزار، بروکسل و همین‌طور استانبول، جشنواره وین و پرتغال اجراهای خیلی خوبی را داشتیم. صحبتش هست که این کار را دوباره در ایران روی صحنه ببریم، ولی اینکه این کار انجام شود یا خیر هنوز به نتیجه مشخصی نرسیده است.
شما قبلا تهیه‌کنندگی تئاتر هم کرده‌اید. در این زمینه برنامه جدیدی هم دارید؟
بله، من در گذشته تهیه‌کنندگی نمایش «٣٣ درصد نیل سایمون» به کارگردانی خانم افسانه ماهیان را انجام داده‌ام. البته با این زیر متن که همه چیز منوط بر دولت شده بود و من جزو کسانی هستم که دوست دارم تئاتر در بخش خصوصی تقویت بشود و چون آدم برخاسته از تئاتر بودم وظیفه خودم می‌دانستم که دوباره برگردم و به‌عنوان یک تولیدکننده در خدمت تئاتر باشم. بعد از آن هم تجربه اجرای «عروسی خون» به کارگردانی آقای مسعود نورمحمدی را در تئاتر باران سرمایه‌گذاری کردم؛ همین‌طور کارهای دیگر. تولید تئاتر یکی از دغدغه‌های من است. زیرا معتقدم که آن کسی که تولید می‌کند می‌تواند سیاست‌گذار باشد و من این بخش را بسیار دوست دارم. در حال حاضر هم در این زمینه پیشنهادی دارم و امیدوار هستم که بتوانم در آن موفق باشم.
گویا به مدیریت هم علاقه‌مندید و این روزها مشغول «خانه فرهنگ و هنر مانا» هستید، از این تجربه‌تان برایمان بگویید؟
در واقع علاقه‌مندی من به مدیریت از جایی نشات می‌گیرد که به بحث تولید علاقه خاصی دارم. به مفهوم تولید یک جریان فکری یا حداقل نهادینه کردن این اصل در مدیریت یک حوزه فرهنگی که یک پایه از آن باید حتما فرهنگی باشد. من با تهیه‌کنندگی شروع کردم و بعد از آن در کنار دوستانم فهیمه امن‌زاده و خیام وقار کاشانی در مدیریت باران قرار گرفتم و سعی کردم کمی تئاتر را از آن بخش ببینم. دوستان من این لطف را به من کردند و چند ماهی را در کنارشان بودم و سعی کردم که یک چیزهایی را یاد بگیرم. بعدا به این نتیجه رسیدم که شاید تئاتر احتیاج داشته باشد که به فرهنگ خودش بازگشتی داشته باشد؛ بنابراین «خانه فرهنگ و هنر مانا» را با هدف اینکه دوباره نگاهی به تئاترهای قدیمی ملی خودمان داشته باشیم راه‌اندازی کردم. تئاترهایی از جنس خیمه شب بازی، پرده‌خوانی و نقالی و... ضمن اینکه فکر می‌کردم شاید این خانه فرهنگ و هنر بتواند یک پل ارتباطی بین تئاتر تهران و شهرستان‌ها باشد. هدف دیگر مکتوب کردن تاریخ شفاهی تئاتر است چون ما مرجع مشخصی در این زمینه نداریم.
ارسال نظر