گروه تاریخ اقتصاد- در پی تصویب دو قانون ثبت شرکت‌ها در سال ۱۳۱۰ ه.ش و قانون تجارت در سال ۱۳۱۱ ه.ش دخالت دولت در امور اقتصادی گسترش یافت و به این صورت طراحی شد:۱- تنظیم فعالیت اقتصادی، ۲- اشتراک در موسسات خصوصی، ۳- بهره‌برداری و تصدی مستقیم و انحصار تجارت خارجی و ۴- انحصار پاره‌ای از اقلام داخلی و وارداتی مانند قند و شکر، کبریت، تریاک، ابریشم و… دولت به وسیله انحصار کالاهای مذکور و با مشارکت در شرکت‌های خصوصی، از راه غیرمستقیم ولی به صورت قطعی و موثر حدود ۷۸درصد از صادرات، ۴۵درصد از واردات را در سال ۱۳۱۴ه.ش تحت نظر خود قرار داد.
گسترش شبکه راه‌های ارتباطی و توسعه ارتباطات و حمل‌ونقل، از دیگر برنامه‌های حکومت رضاشاه بود که نقش و تاثیر مهمی در یکپارچگی بازار ملی و مبادله آزاد کالا و خدمات بین مناطق مختلف شهری و روستایی کشور داشت و به نوسازی اقتصادی و صنعتی کشور کمک شایانی می‌کرد. مهم‌ترین نوآوری در این حوزه تاسیس راه‌آهن دولتی و سرتاسری ایران به کمک مشاوران خارجی بود که شمال، جنوب غربی و غرب کشور را به هم و به تهران متصل می‌کرد. هزینه این تاسیسات از محل مالیات بر قند و شکر و چای تامین شد.
منبع: احمد موثقی، نوسازی
و اصلاحات در ایران، تهران