گروه تاریخ اقتصاد- «صنعت مدرن در ایران پدیده تازه‌ای است. تجربه‌های کوچکی از دوران ناصرالدین شاه آغاز شد، اما در همان ابتدا ناکام ماند. بعد از شکل‌گیری دولت مدرن و تاسیس بانک و تحول در خطوط حمل و نقل و شکل گرفتن پول ملی و... صنعت رشد کرد، چرا که در زمینه‌های اولیه برای فعالیت صنعتگران در بازار ملی ایجاد شده بود. در دوره پهلوی اول عمده تمرکز صنعت بر تولید مواد مصرفی و صنعت نساجی بود و از دهه 30 به بعد،‌ نسلی که به فعالیت تجاری مشغول بودند، توانایی فعالیت صنعتی پیدا کردند.
به قطعیت می‌گویم که ۹۵ درصد از صنعتگران موفق ایرانی از دل فعالیت‌های تجار بیرون آمدند. آنها همگی مناسبات بازار را می‌شناختند و برای اولین‌بار به تولید کالاهایی پرداختند که محصول فرآیند تولید کشاورزی نبود، بلکه کالاهای مدرنی بود که سابقه‌ای در ایران نداشت. از طرف دیگر نباید از نقش بزرگ صاحبان صنایع در فرآیند آموزش در ایران غافل شد. صنعتگران مدرن ایران فرآیند آموزش و تربیت نیروی انسانی را در ایران فراهم کردند. به علاوه سیاست هدفمند دولت برای صنعتی شدن باعث شد که صنعتگران پله به پله و به صورت تجربی رشد کنند.»
- فریدون شیرین کام، نویسنده کتاب موقعیت تجار و صاحبان صنایع در ایران عصر پهلوی