گروه تاریخ اقتصاد - وزارت دارایی در سال ۱۳۳۲ رونوشت لایحه قانونی سازمان تربیت بدنی و پیشاهنگی ایران را به واحدهای تحت امر خود ارسال کرد. این لایحه قانونی مشتمل بر ۱۶ ماده است که بر اساس قانون تمدید اختیارات مصوب سی‌ام دی ماه ۱۳۳۱ توسط نخست‌وزیر (مصدق) و در تاریخ ۲۷/۲/۱۳۳۲ ش. تصویب شده است. این لایحه شامل مواردی درخصوص سازمان تربیت بدنی و پیشاهنگی ایران از جمله اجازه تشکیل سازمان تربیت بدنی و پیشاهنگی ایران توسط وزارت فرهنگ، اعضای هیات مدیره و نحوه انتخاب آنها، مدت زمان فعالیت اعضا، انتقال کلیه بناها و موسسات ورزشی به این سازمان و مسائل مالی و مربوط به بودجه آن است. در سال ۱۳۰۶ اولین قانون سازمان رسمی ورزش در ایران که اجباری کردن ورزش در مدارس بود، تصویب شد. در اردیبهشت ماه سال ۱۳۱۳ انجمن تربیت بدنی و ورزش به‌صورت رسمی و قانونی در منزل حکیم الملک تشکیل شد. در مهرماه همان سال نخستین انجمن تربیت مربیان و ورزش و پیشاهنگی تشکیل شد. این انجمن در کنار انجمن ملی تربیت بدنی فعالیت‌های ورزشی در سطح خردسالان و نوجوانان انجام می‌‌داد. بعدها سازمان تربیت بدنی و پیشاهنگی ایران تشکیل و ادیب السلطنه به ریاست آن برگزیده شد. در سال ۱۳۲۰ مجددا حسین علاء به ریاست سازمان تربیت بدنی و پیشاهنگی برگزیده شد. از جمله اقدامات او دعوت چند کارشناس و تیم ورزشی خارجی به کشور بود. این زمان را شاید بتوان نقطه شروع فرهنگ ورزش‌های غربی در ایران دانست. در سال ۱۳۲۶ ایران به عضویت کمیته بین‌المللی المپیک در آمده و به فاصله یک سال، ورزشکاران ایرانی در بازی‌های المپیک ۱۹۴۸ لندن حضور یافتند. در شهریور ۱۳۳۷ انجمن تربیت بدنی به سازمان تندرستی و جوانان و تربیت بدنی ایران تغییر نام داد. در اردیبهشت سال ۱۳۴۳ سازمان ملی تربیت بدنی و تفریحات سالم شکل قانونی پیدا کرد و زیر پوشش وزارت آموزش و پرورش قرار گرفت. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، تربیت بدنی و ورزش نیز مثل بسیاری از زمینه‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی دستخوش تحول و دگرگونی شد و اخلاق و فرهنگ اسلامی معیار سنجش‌ها در تمامی زمینه‌های تربیت بدنی و ورزش قرار گرفت.