نرخ بیکاری از شاخص‌های بااهمیت در اندازه‌گیری کامیابی یا ناکامی سیاست‌های اقتصادی به حساب می‌آید.

این اهمیت تا اندازه‌ای است که دولت‌های گوناگون برای کاهش نرخ بیکاری گاهی ناگزیر می‌شوند که پیامدهای منفی رشد تورم را بپذیرند و اشتغال را افزایش دهند.
جدول حاضر که توسط سازمان برنامه و بودجه (وقت) در سال 1357 تهیه شده است، نرخ بیکاری و جمعیت فعال را به تفکیک جنسیت و شهر و روستا در سال‌های 1335، 1345، 1349 و 1351 ترسیم کرده است.
نکته قابل توجه در ارقام جدول زیر پایین بودن نرخ بیکاری در روستاها نسبت به شهرها در همه سال‌های آمارگیری شده است. در سال‌های ۱۳۳۵ تا ۱۳۴۹ البته اشتغال زنان اصولا در جامعه ایرانی مطرح نبوده است و به نظر می‌رسد نرخ یاد شده به ویژه در روستاها برای زنان را باید با احتیاط و شرایط آن روزها تحلیل کرد.
کمترین نرخ بیکاری در سال 1351 برای مردان در نقاط شهری با 2/2‌درصد است و بیشترین نرخ بیکاری 9/4 درصد در 1335 است.توجه داشته باشیم که در آن سال‌ها آمارگیری چندان دقیق نبوده و باید با این ارقام بااحتیاط برخورد شود.