بخش خصوصی خود را ثابت کند

مهندس خاموشی، رییس سابق اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران و از پیشتازان توسعه بخش خصوصی در سال‌های پس از انقلاب است. او در نیمه اول دهه ۱۳۶۰ با حضور در استان‌ها و شهرستان‌ها و در جمع بازرگانان و مدیران دولتی تلاش می‌کرد دیدگاه‌های دولت و بازرگانان را نزدیک کند. آنچه می‌خوانید سخنان وی در آبان ۱۳۶۲ در شیراز است. بر اساس همین قواعد و قوانین ما موظفیم شاهد و ناظر بر قوانین جاری و نحوه اجرای آن باشیم و همین طور که فرمودند ببینیم که اگر روش‌ها افراد سودجو، گران‌فروش و محتکر را بیشتر کرد، معلوم می‌شود روش نادرست است پس علت را بایستی پیدا کرد. ما یک دل و یک صدا اگر قبول داریم اگر تعهد خود را قبول داریم به دولتمردان اعلام کنیم اصلاح جامعه بازرگانی و اصلاح جامعه تولیدی اعم از صنعتی و کشاورزی با ما، شما هم قوانین را طوری تدوین کنید که سد راه نباشد.

اما یک طرفه هم نباید نزد قاضی رفت، من مرتب می‌بینم پیش از همه داد صادرکنندگان بلند است. صحبت از صادرات می‌کنند حق هم دارند، اما داد ما هم بلند است. صادرکنندگان عزیز چه کردید که صلاحیت خودتان را نشان دهید.

جامعه ما ضرر و زیان سرمایه‌داری غلط را لمس کرده است تالمس نکند که روش‌های غلط اصلاح شده را باور نمی‌کند و نمی‌توان جامعه بدون باور را برگرداند. بایستی این امر را به ملت نشان داد و در معرض قضاوت قرار داد. وابستگان به اتاق بازرگانی و به کمیته‌های امور صنفی و به اتحادیه‌ها و سندیکاهای کارخانجات تولیدی هستند که باید خود را در برابر ملت ثابت کنند همین طوری که الان اعتراف کردید که آقا همه‌اش داریم حرف می‌زنیم ده سال دیگر هم حرف بزنیم در همین فاز اول خواهیم ماند، اینجا را باید اصلاح بکنیم، از شرمندگی سر را باید پایین بیندازیم. آدم می‌بیند که در پشت جبهه‌ها چه افرادی هستند کسی که در تمام زندگیش یک النگو دارد آن را می‌دهد.

آقای حسن، آقای حسین آقای تقی، آقای نفی من نمی‌دانم ثروت شما چقدر است؛ ولی یک النگوی آن زن برابر با یک میلیون شما است. ما چه کردیم همه ما می‌دانیم اگر احیانا این جانبازی و این ایثارگری جوانان متعهد و از جان گذشته ما نبود ما در چه دامی بودیم. قدری به خود آییم. درست است مشکلات زیاد است ما هم وظیفه رفع مشکلات را داریم؛ اما رفع مشکلات برای که و برای چه؟ خیلی نارسایی‌ها در بازرگانی است، کمبود هست، گرانی هست، احتکار است اینها همه درست؛ اما برای خودمان چه کردیم برای اصلاح خودمان؟ «خذمن اموالهم صدقه تطهرهم و تزکیهم وصل علیهم صلوتک سکن لهم»

این حرف را در مقابل شماها می‌زنم بگویم این سه چهار ساله خیلی تلاش کردم در راه اسلامی کردن افکار اقتصادی جامعه و جلوگیری از انحرافش و رسیدنش به خط اسلامی. همه‌تان هم کم و بیش می‌دانید که من هیچ منفعتی در این کار ندارم؛ اما متاسفانه کاربردش کم بوده و صراحتا عنوان می‌کنم که کمبودها هم اکثرا به خاطر همین جریانات است. آقا مگر این نیست که مرگ حق است و شتری است که در خانه همه‌مان می‌خوابد فکر کن مرگ زودرس داشته‌ایم موقعی که می‌خواهیم بمیریم چه می‌کنیم چی با خودمان می‌بریم یک کفن می‌بریم که جیب هم ندارد که لااقل توی آن چیزی بگذاریم. خوب ما انقلاب داشته‌ایم انقلاب یک محشر کوچک است محشر کبیره نیست، یک محشر صغیره است. خالی کنیم خودمان را قبل از اینکه ما را خالی کنند.

آقای دکتر آقای مهندس آقای بازرگان بدانید خداوند این لطف را که در حق من و تو کرده احتیاجی نیست فکر زن و بچه و اینکه در آینده بعد از من چه خواهند کرد باشید. اینها گذشته است. در جامعه اسلامی چنانچه اسلامیت آن بماند و در روی خط صحیح حرکت کند لزومی ندارد برای اینکه ما و شما برای فرزندان آینده‌مان بترسیم، چون زندگی‌شان تامین است به سوی جامعه‌ای حرکت می‌کنیم که وحشتناک نخواهد بود. به سوی جامعه‌ای حرکت می‌کنیم که انشاءالله در زیر سایه ولی‌عصر هر فردی از افراد جامعه از حداقل امکانات رفاهی برخوردار می‌شود نه اینکه این اعمال ما سدی بشود برای عدم پیشرفت این افکار، برگردیم به خودمان و در دل‌های خودمان در دل‌های جامعه.

خیلی‌ها منتظر شنیدن این حرف‌ها هستید. هنوز جامعه ما امنیت اقتصادی پیدا نکرده، صحبت از امنیت اقتصادی زیاد است. امنیت اقتصادی پیدا نکرده که آن هم علل زیادی دارد. رفع این علل قسمتی مربوط به دستگاه حاکمه است که حکومت است و دولت چیزی از ما جدا نیست و ما هم از او جدا نیستیم، قسمتی هم مربوط به خود ما است ما یک مقداری ترس و وحشت داریم.

اگر یادم نرفته باشد در صحبت قبلی‌ام پایه صحبت را روی امر به معروف و نهی از منکر گذاشته بودم. این جریان امر به معروف و نهی از منکر یکی از سنت‌های سنیه الهی است و دو مطلب از فروع دین ما است که توی جوامع ما درست روی آن کار نشده. امر به معروف و نهی از منکر تنها مربوط به منکرات حکمی نیست که آنها هم هست، جامعه اسلامی امر به معروف و نهی از منکرش تا جایی است که کوچک‌ترین فرد ملت اگر خطایی از بزرگ‌ترین فرد ملت و جامعه ما دید آزاد است بگوید و انتقاد کند.