سپهبد سید صادق امیرعزیزی فرزند حاج سید عزیزالله از مالکین تفرش در ۱۲۸۳ متولد شد. تحصیلات مقدماتی را در موطن خود انجام داد و قسمتی از تحصیلات متوسطه را در مدرسه تربیت به اتمام رسانید و در سال ۱۳۰۲ با گواهینامه سال چهارم متوسطه وارد مدرسه نظام شد و در ۱۳۰۴ با درجه ستوان دومی وارد قشون متحد‌الشکل رضاخان پهلوی شد و مراحل ترفیع درجات را طی کرد و در ۱۳۱۹ درجه سرهنگی گرفته و در دانشگاه جنگ دوره فرماندهی و ستاد را گذرانید. بعد از شهریور ۱۳۲۰ که عده زیادی از امرای دوره رضاشاه بازنشسته شدند، زمینه برای افسران تحصیلکرده و جوان فراهم شد و سرهنگ عزیزی به فرماندهی تیپ زابل و سپس لشکر کرمان برگزیده شد و سر و صورتی شایسته به وضع لشکر آنجا داد. دو سال بعد به فرماندهی لشکر رضائیه منصوب شد. در ۱۳۲۵ به تهران احضار و به معاونت دانشکده افسری انتخاب شد.

در فروردین ۱۳۲۶ درجه سرتیپی دریافت کرد و به فرماندهی لشکر تبریز و بعد لشکر فارس منصوب و به شیراز عزیمت نمود.

در مهرماه ۱۳۳۱ درجه سرلشکری گرفت و فرمانده سپاه فارس شد. در شهریور ۱۳۳۷ به فرماندهی ژاندارمری کل کشور رسید و همان سال به درجه سپهبدی ارتقا یافت. وی در آن سمت سر و صورتی به ژاندارمری داد و عده‌ای از افسران درستکار و جدی را به آن واحد نظامی منتقل نمود.سپهبد امیر عزیزی در اسفندماه ۱۳۳۹ در ترمیم کابینه جعفر شریف امامی به وزارت کشور معرفی شد، ولی این کابینه دوام زیادی نکرد و با اعتصاب معلمین کشور در ۲۰ اردیبهشت‌ماه ۱۳۴۰ ساقط شد. دکتر علی امینی به جای شریف امامی با حمایت همه‌جانبه دولت آمریکا با اختیارات کامل به زمامداری رسید و در تمام مدت نخست‌وزیری خود وزارت کشور با سپهبد امیر عزیزی بود. امیر اسدالله علم در تیرماه ۱۳۴۱ جانشین دکتر امینی در کابینه خود امیر عزیزی را در سمت خویش تثبیت نمود. تا پایان بهمن‌ماه ۱۳۴۱ در آن سمت مستقر بود. در بهمن‌ماه ۱۳۴۱ امیر عزیزی در ترمیم کابینه وزیر مشاور شد و پس از مدت کوتاهی به استانداری خراسان و نیابت تولیت آستان قدس رضوی منصوب گردید و قریب چهار سال در آن سمت برقرار بود.

سپهبد امیر عزیزی در سال ۱۳۴۶ به تهران بازگشت و بازنشسته شد و مدتی در بخش خصوصی اشتغال به کار داشت. در آبان‌ماه ۱۳۵۷ که شعله‌های انقلاب از هر طرف زبانه می‌کشید، برای بار دوم به استانداری خراسان و نیابت تولیت آستان قدس رضوی منصوب شد و به مشهد رفت، ولی اوضاع و احوال را برای ادامه کار مناسب ندید و به تهران بازگشت و در آذرماه به اروپا رفت و در پاریس زندگی می‌کرد تا اینکه در سال ۱۳۷۱ در همان جا درگذشت و طبق وصیت او جنازه را به تهران آوردند و در بهشت‌زهرا به خاک سپرده شد.

سپهبد سیدصادق امیر عزیزی مردی متدین، درستکار و وطن‌خواه بود، به اصول مذهبی سخت پایبندی داشت، نه تنها واجبات خود را انجام می‌داد، بلکه در مستحبات نیز کوشا بود. از مال دنیا طرفی نبسته بود و در حد توانایی هم به مستمندان مساعدت می‌کرد.