فریدون آدمیت، مورخ و محقق تاریخ مشروطه ایران، دهم فروردین امسال درگذشت. وی که متولد سال ۱۲۹۹ شمسی در تهران بود در سال ۱۳۲۱ در رشته حقوق و علوم سیاسی فارغ‌التحصیل شد و در سال دوم تحصیلاتش به استخدام وزارت امور خارجه در آمد. فریدون آدمیت در حالی وارد دانشکده علوم سیاسی و اقتصاد لندن شد که همزمان به شغل دبیری سفارت ایران در لندن نیز مشغول بود. وی توانست دکترای خود را در تاریخ سیاسی و فلسفه سیاسی از این دانشگاه دریافت کند. پس از آن به سمت نماینده ایران در سازمان ملل متحد برگزیده شد.. او از ۱۳۴۴ تمام وقت خود را صرف مطالعه و تحقیق در عصر مشروطیت کرد و در طی بیش از ۲۰ سال فعالیت، به بررسی آثار و افکار روشنفکران عصر مشروطه و حوادث سیاسی اجتماعی دوران آغاز مدرنیسم ایرانی پرداخت که حاصلش بیش از ۲۵ عنوان کتاب و مقاله است. آدمیت در دهه‌های اخیر کنج عزلت برگزیده بود و اثری از او منتشر نشد مگر تجدید چاپ چند کتاب قدیمی. در هفته‌های اخیر هم چاپ‌های جدیدی از دو کتاب مشهور "امیرکبیر و ایران" و "اندیشه ترقی و حکومت قانون در عصر سپهسالار" به بازار آمد.

پس از در گذشت فریدون آدمیت ده‌ها مقاله در تجلیل و رثای او نوشنه شد که جانمایه همه آنها گلایه از بی‌مهری‌ها نسبت به مورخ فقید ایرانی بود. اما در کنار تجلیل‌ها و مراثی پر شمار، دکتر پرویز رجبی، استاد تاریخ دانشگاه تهران در گفت‌وگو با ماهنامه تحلیلی دنیای اقتصاد، آدمیت را از منظری متفاوت نگاه کرده و ضمن پاسداشت کوشش‌های او معتقد است سکوت سه دهه‌ای آدمیت علت بیرونی ندارد، بلکه علت آن خود آدمیت است که دیگر حرفی برای گفتن نداشته است. ما ضمن ادای احترام به زنده یاد فریدون آدمیت و بدون نادیده گرفتن خدمات او به تاریخ‌نگاری در ایران، متن گفت‌وگو با دکتر رجبی و مقاله‌ای از دکتر فریدون مجلسی را در ستایش از آدمیت، در برابر خوانندگان می‌گذاریم. از مورخان و پژوهشگران ایران درخواست می‌کنیم برای تکمیل مباحث مربوط به "تاریخ‌نگاری آدمیت" ما را یاری دهند.