سمپوزیوم فولاد، فرصت طلایی

احمد دنیانور

بخش اول

سال‌هاست که به همت انجمن آهن و فولاد ایران و پایگاه داده‌های معدن و صنایع معدنی، در ماه پایانی سال تجمعی شامل یک کنفرانس و هم‌اندیشی یک‌روزه و نمایشگاه جانبی تحت نام سمپوزیوم فولاد برگزار می‌شود که ... می‌توان از آن به‌عنوان مهم‌ترین اتفاق سالانه در صنعت فولاد نام برد. هم‌اندیشی و نمایشگاهی که در سال‌های اخیر بر کیفیت برگزاری آن افزوده‌شده و به تازگی با برنامه‌ای مناسب این اتفاق به صورت گردشی در شهرهای مهم فولادی برگزار می‌شود که نشان از نیت کیفیت‌بخشی توسط برگزارکنندگان پرتلاش آن دارد. به تناسب، شرکت‌های فعال در عرصه صنعت فولاد از این فراگرد به عنوان محلی برای آشنایی با یکدیگر استفاده می‌کنند و از آن به خوبی استقبال می‌کنند تا جایی که با صرف هزینه‌های بسیار اعم از اجاره محل غرفه، ارسال لوازم، تجهیز و تزئین غرفه، هزینه اعزام نیروهای کارشناس و حضور مدیران و حتی در سال‌های اخیر اقدام به غرفه‌آرایی‌های بسیار گران‌قیمت و پرهزینه کرده‌اند.

حال ضمن تقدیر و تشکر و ارج‌نهادن بر این تلاش‌ها چه از سوی برگزارکنندگان و چه از سوی شرکت‌کنندگان؛ اما از آنجایی که بسنده‌کردن بر آنچه هست، پای کوبیدن در جاست، لذا با طرح چند سوال به استقبال شفاف‌شدن و واکاوی آنچه رخ می‌دهد و آنچه باید باشد می‌رویم. سوال اول اینکه به‌جز کتاب حاصل از چاپ مقالات ارائه شده در سمپوزیوم چه برداشت مفید و مهمی از این رخداد باارزش عاید فعالین صنعت فولاد می‌شود؟

شکی نیست که فروشندگان کالا و خدمات محل مناسبی برای بازاریابی می‌یابند، اما واقعا آرمان و نیت برگزارکنندگان به همین مقدار بوده‌است؟ و این حادثه بزرگ سالانه که ابداع‌کنندگان آن در خور تقدیرند تا حد یک بازارچه فصلی بهاره تنزل جایگاه می‌یابد؟

حال آنکه در تمام دنیا بزرگترین تصمیم‌گیران و فعالین صنعت فولاد در چنین سمپوزیوم‌هایی شرکت و از آن برای تصمیم‌گیری‌های خود بهره می‌برند.

به زرس قاطع می‌توان گفت هر اقدامی متکی به هدف و مقصود آن ارزش و بار می‌یابد. پس ابتدا ضرورت دارد بازنگری و بازاندیشی در نیت و هدف طراحان آن داشته‌باشیم. «هم‌اندیشی و همفکری فعالان صنعت فولاد در بالابردن بهره‌وری و آشنایی با تکنولوژی‌های جدید» این قسمتی از مانیفست اولیه این سمپوزیوم بوده که در سال ابتدایی مطرح شده‌است که باید سوال کرد چقدر به هدف خود نزدیک شده‌ایم؟