نگاه
نقش هدفمند کردن یارانهها در صنعت فولاد ایران
اینک که اقتصاد کشور میرود تا با اقدامی بزرگ و اجتنابناپذیر روزهای سختی را تجربه کند، فعالان در هر رشته و با هر تخصصی لب به سخن گشوده و اظهارنظر میکنند.
احمد دنیانور*
اینک که اقتصاد کشور میرود تا با اقدامی بزرگ و اجتنابناپذیر روزهای سختی را تجربه کند، فعالان در هر رشته و با هر تخصصی لب به سخن گشوده و اظهارنظر میکنند.
از اساتید دانشگاه تا فعالان عرصه اقتصاد و تجارت؛ چراکه ادامه پرداخت یارانه از هر نوع بهخصوص به حاملهای انرژی اتلاف سرمایه ملی و ذخایر کشور است، لذا فکر اساسی و چاره کار، مدیریت و راهبری یارانهها است که در دستور کار قوای مقننه و مجریه قرار گرفتهاست. برای صعود به کوهی که جز عبور از آن راهی نیست، به وسایل و ابزار متناسب با وضعیت کوه و آب و هوا نیازمند است. ولیکن سوال اساسی این است که آیا بسترهای لازم برای این تحول آماده و مهیا است؟
به جرات میتوان گفت در صنعت فولاد که به هیچ عنوان این آمادگی و پیشنیازها مهیا نیست، فرآیند ساخت و توسعه کارخانجات فولادی اعم از بزرگترین آنها که دولتیها هستند تا واحدهای کوچک بخش خصوصی در فضای مطمئن انرژی ارزان رخ دادهاست. به زبان دیگر میتوان گفت همه بر اساس سیستمها و تکنولوژیهای انرژیبر، طراحی و ساخته شود.
و اینک در صورتی که وضعیت قیمت سوخت و انرژی تغییر یابد، بیشک فعالیت و ادامه تولید این واحدها صرفه اقتصادی خود را از دست میدهد. و شاید بتوان گفت تنها یک واحد از دهها واحد فولادی کشور قادر به ارائه مسیر خواهد بود؛ آن هم با هزار اما و اگر. پس از یک سو الزام اجرای طرح هدفمند کردن یارانهها و از سوی دیگر عدم آمادگی واحدها برای اجرای آن، چالش بزرگ پیش روی دولت و مجریان خواهد بود.
پیشنهاد این است که قبل از تصویب نهایی طرح در مجلس شورای اسلامی، نمایندگان محترم مجلس نظر به صنعتگران و تولیدکنندگان فولاد کشور، به عنوان استراتژیکترین صنعت کشور توجه کنند و تصویب طرح و چگونگی اجرای آن را متناسب با وضع موجود واقعی مد نظر قرار دهند. صنعت فولاد کشور هنوز دست به گریبان بحران اقتصادی ناشی از سقوط قیمتها و بحران اقتصادی جهانی است. در داخل هر بحران دخالت نابهجای سازمانهای دولتی غیرمسوول در عرضه کالاهای بیکیفیت با قیمت بسیار پایین هر روز عرصه را بر تولیدکنندگان فولاد تنگتر میکند، پس آماده پذیرش تغییر و تحول عظیم طرح هدفمند کردن یارانهها نیست. ایجاد تغییر در ماشینآلات و میزان انرژیبر بودن تولید یک اصل پذیرفتهشده است؛ ولی باید دید آیا در شرایط بحران اقتصادی این تغییر که لازمه سرمایهگذاری کلان میباشد برای واحدهای تولیدی امکانپذیر است. پیشنهاد ما به مجریان این است تا فراهمشدن بسترهای لازم در واحدهای تولیدی از اجرای این طرح در صنعت فولاد خودداری نمایند و برای اجرای آن در سالهای آتی از هماکنون با کمکهای بلاعوض از محل صرفهجوییهای آتی به این تغییرات در واحدهای تولیدی کمک کند.
*عضو هیاتمدیره انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران
ارسال نظر