معاون شرکت توسعه معادن و فلزات روز گذشته در جلسه‌ای که توسط کانون سرمایه‌گذاری ایران و به جهت بررسی صنایع برگزار شده بود در خصوص آخرین وضعیت صنعت فولاد در دنیا و ایران گفت: برای رشد صنعت فولاد تا سال ۲۰۱۵ سه سناریو شامل رونق اقتصادی چشمگیر، توسعه پایدار و رکود اقتصادی مطرح است. محتمل‌ترین گزینه توسعه پایدار است که با ۷۵ درصداحتمال مواجه شده، اما دو سناریو رونق چشمگیر و رکود اقتصادی ۵ و ۲۰درصد احتمال دارد. علی اکبری با بیان اینکه مصرف فولاد در دنیا طی سال‌های ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۱ هفت برابر شده خاطر نشان کرد: سهم چین از تولید فولاد دنیا از ۸/۱۷ به بیش از ۴۵ درصد افزایش یافته و این کشور با افزایش مصرف فولاد از ۵/۲۰ درصد به بیش از ۴۵ درصد در سال ۲۰۱۱ رسیده است.

این مقام مسوول خاطر نشان کرد: با مقایسه مصرف سرانه فولاد می توان به این نتیجه رسید که به رغم مصرف سرانه بالای فولاد ایران نسبت به میانگین مصرف دنیا هنوز تا قرار گرفتن ایران به عنوان تولیدکننده برتر دنیا فاصله زیادی با کشورهای توسعه یافته وجود دارد و تا سال ۱۳۹۴ این صنعت به خود کفایی دست نخواهد یافت.

به گفته علی اکبری، در حالی تولید فولاد کشور طی سال جاری ۵/۱۴ میلیون تن و مصرف آن ۲۳ میلیون تن برآورد شده که پیش‌بینی می‌شود تا سال ۹۴ مصرف فولاد به ۳۶میلیون‌تن برسد، اما تولید واقعی فولاد تا سال ۹۴ حدود ۲۰ میلیون‌تن برآورد شده است.

به گفته وی، با این همه ایران بعد از ترکیه دومین تولید کننده فولاد بزرگ خاورمیانه بوده و در بین کشورهای منطقه فقط ایران است که به دلیل وجود ذخایر گاز و سنگ آهن فراوان می‌تواند به خود کفایی برسد.

علی اکبری در بخش دیگری از اظهارات خود گفت: درحال حاضر در ایران و شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس بیش از ۱۰ میلیارد دلار پروژه برای تولید فولاد برنامه‌ریزی شده یا در دست اجرا است که بر اساس ارزش دلاری حدود نیمی از آنها و از کل ۳۷ پروژه تولید فولاد در این منطقه حدود ۱۸ پروژه متعلق به ایران است.

به گفته وی در حالی به ازای هر ۱۰۰ هزار تومان سرمایه‌گذاری در فولاد حدود ۱۱۰ کیلو فولاد تولید می‌شود که بهره‌برداری به موقع از طرح‌ها ضروری به نظر می‌رسد و این درحالی است که صنعت فولاد کشور هنوز در زمینه تامین تجهیزات اتکای زیادی به واردات دارد.

این مقام مسوول با بیان اینکه سه دلیل برای عدم تولید بیش از نیاز فولاد داخل وجود دارد گفت: سرمایه بر بودن تولید کنسانتره، گندله، آهن اسفنجی، عدم امکان صادرات خام یا فرآوری در حد شمش و خاصیت انرژی بر بودن این صنعت آن هم با توجه به آزاد شدن نرخ‌های انرژی از جمله موانع موجود برای افزایش تولید فولاد است.