ایران سینا - با وجود حجم زیاد ظرفیت تولید آسیای جنوب شرقی، این منطقه همچنان مقدار قابل‌ملاحظه‌ای محصولات فولادی نهایی و نیمه‌نهایی وارد می‌کند.

برای مثال اندونزی برخلاف اینکه فقط با ۴۴‌درصد ظرفیت تولید خود تولید می‌کند در سال حدود یک‌میلیون تن بیلت وارد می‌کند. تایلند با اینکه تنها با ۵۲‌درصد ظرفیت تولید دارد در سال حدود ۵/۳‌میلیون تن اسلب وارد می‌کند. به عقیده کارشناسان این مساله به دلیل عدم‌استفاده کامل از ظرفیت‌ها است چرا که کشورهای تایلند، فیلیپین، مالزی و اندونزی بطور میانگین از کمتر از ۷۵‌درصد ظرفیت تولید خود استفاده می‌کنند حال سوال این است که چرا بعضی تولیدکنندگان با اینکه برای محصولات نیمه‌نهایی آنها در بازار وجود دارد اما این محصولات را نمی‌فروشند. به عنوان مثال ویتنام، یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان میلگرد و سیم مفتول در این منطقه، فقط از ۵۰‌درصد ظرفیت خود استفاده می‌نمایند. انتظار می‌رود چین، بزرگ‌ترین عرضه‌کننده بیلت و صادر‌کننده اصلی محصولات نهایی و نیمه‌نهایی فولادی این منطقه، با افزایش ارزش یوآن و قوانین جدید مالیات بر صادرات میزان صادرات خود را کاهش دهد. اما انتظار نمی‌رود که در پاسخ ظرفیت زیاد این منطقه بطور چشمگیری کاهش یابد. یک دلیل اینست که این آمار کارخانه‌هایی که ۸۰ تا ۹۰‌درصد نزدیک به مرحله تکمیل هستند را نیز در نظر گرفته است. زیرا کل هزینه سرمایه آن پرداخت شده همچنین دلیل دیگر این است که ۵ تا ۱۰‌درصد این ظرفیت‌ها کهنه و قدیمی ‌هستند و بقیه این ظرفیت‌ها نیز شامل کارخانه‌هایی است که هزینه تولید آن به قدری بالا است که واردات از چین ارزان‌تر تمام می‌شود. هم‌اکنون کارشناسان معتقدند اگر قیمت‌ها ۱۰۰‌درصد افزایش یابد مطمئنا تمام کارخانه‌های آسیای جنوب‌شرقی قادر خواهند بود سوددهی تولید را بالا ببرند اما چنین امکاناتی وجود ندارد. بعنوان مثال ویتنام که وارد‌کننده اصلی بیلت در منطقه آسیای جنوب‌شرقی، هستند در پنج ماه نخست سال‌جاری ضربه مستقیمی‌ از واردات ارزان قیمت چینی خوردند به طوری که تولیدکنندگان داخلی مجبور شدند تولید و فروش بیلت را کاهش دهند. اما با انتظار کاهش صادرات چین، تولیدکنندگان بیلت در ویتنام در حال افزایش تولید هستند در نهایت به نظر می‌رسد با اینکه ویتنام هنوز حدود ۲‌میلیون تن بیلت وارد می‌کند و از ۹۰‌درصد ظرفیت تولید بیلت خود استفاده می‌کند.