فرشاد به‌آبادی

نام‌های تجاری جزئی از راهبردهایی هستند که با هدف متمایزسازی عرضه و تدوین می‌شوند. شرکت‌ها برآنند که انتظارات گروه خاصی از مشتریان را بهتر برآورده کنند. برای انجام این کار، شرکت‌ها به نحوی هماهنگ و مهم‌ترین ترکیب آرمانی از مشخصه‌ها هم ملموس هم ناملموس، مشهود و نامشهود و به شکل عملی یا نمادین، تحت شرایطی که از نظر اقتصادی برای آنها شدنی است، فراهم می‌آورند. شرکت می‌خواهد علامت (مارک) خود را در حوزه‌ای مفروض ماندگار کند و نشان خود را بر محصولی بنشاند. تصادفی نیست که واژه «نام تجاری» به معنای داغ‌گذاری یک علامت بر پوست یک حیوان نیز هست. (احراز مالکیت از این طریق)هر نام تجاری به مانند هر فرد است. افراد در مقاطع مختلف سنی دارای کارت‌های شناسایی مختلفی با عکس‌های آن سنین هستند، در دوران کودکی و نوجوانی، در بزرگسالی ولکن تمام افراد از کودکی تا بزرگسالی و پیری دارای یک اثر انگشت هستند، اثر انگشت افراد با عوض شدن کارت‌های شناسایی آنها تغییری نمی‌کند. هویت هر نام تجاری در واقع اثر انگشت هر نام تجاری است که باید ثابت و بدون تفسیر باقی بمانند. متاسفانه در ایران معدودی از شرکت‌ها در اصل می‌دانند که نام تجاریشان چیست. کیفیت یگانه بی‌نظیر و هویت آنها در کجا قرار دارد. پرسش واقعی بسیاری از افراد به اشتباه این است که نام تجاریشان چگونه باید دیده شود؟تا قبل از آنکه پاسخی به این پرسش داده شود که نام تجاریشان چیست و یگانگی آنها در چیست؟ انجام فعالیت‌های تبلیغاتی به منظور دیده شدن نام تجاری با هزینه‌ها و بودجه‌های هنگفتی همراه خواهد شد. داشتن یک نام تجاری شناخته شده شاید مردم را از خانه‌هایشان بیرون بخشد، اما خرید آنها را تضمین نمی‌کند. نود درصد شرکت‌ها، سرسپردگی و وفاداری مردم را با آگاهی و هویت نام تجاری اشتباه می‌گیرند. آنها می‌گویند «نگاه کن، ۱۰۰درصد مردم ما را می‌شناسند، ۹۳درصد فکر می‌کنند که ما نام تجاری مطلوب آنها هستیم و ۸۵درصد می‌گویند که نام تجاری‌مان بسیار خواستنی است و بعد نمی‌دانند چرا آنها ۱۵درصد بیشتر سهام بازار ندارند.

دبیرکل جشنواره بین‌المللی انتخاب برترین نام و نشان‌های تجاری در ایران