غدیر مهدوی، مدیر گروه پژوهشی اشخاص پژوهشکده بیمه و عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی در نخستین جلسه از سلسله نشست‌های گفتمان بیمه با عنوان بررسی وضعیت بیمه عمر در صنعت بیمه گفت: در ژاپن هر خانوار ۸/۴ درصد بیمه عمر دارد؛ یعنی هر خانوار ۵ قرارداد با ۵ شرکت بیمه متفاوت در زمینه بیمه عمر منعقد می‌کند.

به گزارش ایلنا او در ادامه به آمار دیگری در خصوص بیمه عمر اشاره کرد: میزان تقاضای بیمه عمر در دنیا از کل GNP ایران بیشتر است. برای نمونه تقاضای سرانه بیمه عمر در کشور انگلستان ۵ هزار و ۵۸۲ دلار و در دانمارک سه هزار و ۶۸۹ دلار و در ژاپن دو هزار و ۸۶۹ دلار است؛ اما تقاضای سرانه بیمه عمر در ایران تنها ۴ دلار است. میانگین جهانی تقاضای سرانه بیمه عمر ۱۷۲ دلار است که این رقم در ایران معادل یک نودم جهان است. همچنین ضریب نفوذ بیمه عمر در دنیا ۱/۴ درصد است، در حالی که این ضریب در ایران به یک دهم درصد بالغ می‌شود.

به گفته وی در سال ۲۰۰۸ میلادی سهم بیمه عمر از کل پورتفوی صنعت در کشورهای پیشرفته ۶۰ درصد است؛ در حالی که این رقم در ایران تنها به ۶ درصد بالغ می‌شود.

مهدوی در ادامه به دلایل عدم رونق بیمه عمر اشاره کرد: نخستین عامل مشکلات ساختاری است. ساختار صنعت بیمه و ساختار اقتصاد کشور به نفع توسعه بیمه عمر نیست. تنوع بیمه‌نامه عمر در ایران بسیار کم است. غیررقابتی بودن صنعت بیمه و ساختار توزیع درآمد در ایران از جمله عواملی هستند که توسعه‌یافتگی بیمه را با چالش مواجه می‌کنند بنابراین نمی‌توان چندان انتظار داشت که افراد به خرید بیمه عمر رغبت کنند.

چالش دیگر سازمان تامین اجتماعی است. عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی در توضیح این چالش گفت: سازمان تامین اجتماعی به وفور به افراد به صورت ماهانه پول می‌دهد که این اقدام به زیان بیمه عمر است. به همین دلیل برخی کشورها مانند ژاپن کاهش تامین اجتماعی و تشویق بیمه عمر را در دستور کار خود قرار داده‌اند.

مشکلات اقتصادی به عنوان دومین عامل در این جلسه مطرح شد. مهدوی در این‌باره گفت: زمانی که تورم در جامعه وجود داشته باشد سرمایه بیمه عمر نازل خواهد بود. همچنین قراردادهای بیمه عمر قابل رقابت با سرمایه‌گذاری فیزیکی مانند شبکه بانکی نیستند.

به گفته وی اگر فردی احساس کند که تا چند سال دیگر نیز سلامت است اقدام به خرید بیمه‌نامه عمر نخواهد کرد؛ زیرا سرمایه‌گذاری در بیمه عمر در شرایط تورمی مقرون به صرفه نیست.

او در ادامه افزود: عامل دیگر توسعه‌نیافتگی بیمه عمر مشکل فرهنگی و آموزشی است. ما ایرانیان به اندازه کافی ریسک‌گریز، آینده‌نگر و حساس نیستیم. حتی برنامه‌ریزی بلندمدت نیز برای زندگی خود نداریم. از سوی دیگر آموزش بیمه در ایران نیز بسیار ضعیف است.

به گفته وی عملکرد شرکت‌های بیمه برای توسعه بیمه عمر مطلوب نیست و حتی به نظر می‌رسد سیاست‌گذاری‌های دولت نیز در این زمینه مطلوب نباشد. به راحتی می‌توان گفت، دولت برنامه‌ای برای گسترش بیمه عمر ندارد.

عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی در ادامه گفت: توقع بیمه عمر در سایر کشورها بسیار زیاد است؛ به طوری که حدود ۴۰ نوع بیمه‌نامه در این رشته صادر می‌شود.

به گفته مهدوی در سال ۸۶ ضریب خسارت در بیمه‌های عمر حدود ۸۵ درصد بود که در سال ۸۷ به ۱۹۹ درصد افزایش یافته است.

عدم فروش بیمه‌نامه عمر ضریب خسارت در این رشته را افزایش می‌دهد که با افزایش تعداد بیمه‌نامه‌های فروخته شده می‌توان ضریب خسارت در این رشته را کاهش داد.

او در پایان گفت: طراحی بیمه‌های خرد عمر می‌تواند به عنوان راهکاری مناسب برای افزایش فروش این نوع بیمه‌نامه تلقی شود؛ زیرا حدود ۳۰ درصد جمعیت کشور در روستاها و نزدیک به ۵۰ درصد در شهرهای کوچک زندگی می‌کنند.