آثار انتخابات بر جو زمین

جف دمبیکی

خبرنگار انرژی فارین پالیسی

سال‌های متمادی است که کانادا و استرالیا کشورهایی هستند که در وضعیت آب و هوایی جهان مقصرند. این کشورها در مقابل گفت‌وگوهای وضعیت آب و هوا به ذخایر زغال‌سنگ و نفت ماسه‌ای خود مباهات می‌کنند و توجهی به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای نمی‌کنند. اما گویا همه چیز در حال تغییر است. ۱۹ اکتبر، کانادایی‌ها در یکی از مهم‌ترین انتخابات تاریخ کشور به پای صندوق‌های رای رفتند. محافظه‌کاران با رهبری نخست‌وزیر استفان هارپر رقابت نزدیکی با جاستین ترودو از حزب لیبرال داشتند که در پایان نتیجه را واگذار کردند. حزب دموکراتیک نو متمایل به چپ که تحت رهبری توماس مولکر است نیز در رده سوم قرار گرفت. تغییرات وضعیت آب و هوایی در انتخابات پدیدار نیست، اما با باخت حزب محافظه‌کار دولت کانادا احتمالا با سیاست کاملا متفاوتی با وضعیت آب و هوایی برخورد خواهد کرد. هر دو رهبر مخالف دولت وعده داده‌اند که اعتبار کانادا را در گفت‌وگوهای وضعیت آب و هوا در پاریس که در ماه دسامبر برگزار می‌شود، احیا کنند.

مولکر در ماه آگوست اعلام کرد: «وقت آن رسیده که اهداف شفافی داشته باشیم و احترام گذاشتن به این اهداف را آغاز کنیم.» رقیب وی نیز با این نظر موافق است. ترودو ماه گذشته بیان کرد: «ما می‌خواهیم همچون یک کشور متحد به پاریس برویم تا به خواست خود، انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهیم.» به علاوه، ترودو وعده داده است که با ایالاتی که قیمت بازار را روی انتشار گازهای کشوری بگذارند، همکاری خواهد کرد، درحالی‌که مولکر پیشنهاد یک نظام تجاری داده است که شامل تمام سیاست‌هایی است که اقتصاددانان فکر می‌کنند بتواند انتشار گازهای گلخانه‌ای را درحالی‌که اقتصاد در حال رشد است، کاهش دهد. بسیاری از کشورهای در حال توسعه متقاعد شده‌اند که تنها راهی که بتوانند رشد کنند، سوزاندن سوخت‌های فسیلی است، اگرچه هند به تازگی وعده داده است که تا سال ۲۰۳۰ معادل ۴۰ درصد نیروی مورد نیاز خود را از طریق منابع تجدیدپذیر فراهم کند. نخست‌وزیر هند پیوش گویال در سال ۲۰۱۴ وقتی در مورد اشتهای این کشور برای مصرف سوخت‌های فسیلی مورد سوال قرار گرفت، بیان کرد که «ضرورت توسعه نمی‌تواند قربانی تغییرات آب و هوایی بالقوه در سال‌های دور آینده شود.» به همین ترتیب، چین وعده داده است که انتشار کربن خود را تا سال ۲۰۱۳ متوقف کند، درحالی‌که همزمان زغال سنگ بیشتری نسبت به مجموع دیگر کشورهای دنیا مصرف می‌کند.

اما با توافق کانادا و استرالیا در پاریس آنها قادر خواهند بود تا با جامعه جهانی همکاری کنند تا میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به سطوح مطمئنی برسانند. این در حالی است که زغال‌سنگ و نفت ماسه‌ای در تولید ناخالص داخلی این کشورها اهمیت کمتری پیدا می‌کنند که منجر به ایجاد اطمینان در سایر اقتصادهای مبتنی بر منابع در کشورهای در حال توسعه می‌شود که آنها نیز قادر به انجام این کار هستند.

کانادا ممکن است ۲۰ درصد اهداف وضعیت آب و هوا در سال ۲۰۲۰ را به‌دلیل افزایش اولیه تولید نفت و گاز از دست بدهد. بخش انرژی کانادا که تحت سیطره سوخت‌های فسیلی است برای اقتصاد کشور حیاتی‌تر از مجموع خرده فروشی، ساختمان، کشاورزی و بخش عمومی است و حدود ۱۰ درصد تولید ناخالص داخلی این کشور را تشکیل می‌دهد. دولت جدید اتاوا زمان زیادی برای تغییر کشور ندارد، اما کوشش صادقانه برای انجام این کار ممکن است پیام قدرتمندی برای جامعه جهانی در بر داشته باشد. این امر ممکن است بیش از آنچه که یک ناظر سطحی انتظار دارد، ارزشمند باشد.

دنیا وقت زیادی برای چیره شدن بر محدودیت‌های انتشار گازهای گلخانه‌ای ندارد. انسان‌ها زمین را ۸/ ۰ درجه سانتیگراد گرمتر کرده‌اند. بشر به اندازه‌ای کربن وارد جو کرده است که حتی اگر امروز بخواهیم سوخت‌های فسیلی را حذف کنیم، گرم شدن تا آستانه ۲ درجه ادامه خواهد یافت. از سوی دیگر، از نظر اکثر دانشمندان آب وهوا، حیات آینده افراد روی زمین غیرقطعی می‌شود. وضعیت جامعه جهانی به کشورهایی نظیر کانادا بستگی دارد که در جلوگیری از این رویداد کمک کنند. سفیر آلمان در اتاوا اخیرا اعلام کرد: «امیدوارم کانادا پس از انتخابات بخش مهم و تا حدی بلندپروازانه از این فرآیند (مذاکرات در مورد وضعیت آب و هوا) باشد.» بنابراین، با توجه به مذاکرات پاریس و وضعیت آب و هوا، کانادایی‌ها تنها به یک دولت جدید رای نداده‌اند بلکه آنان به نجات یا عدم نجات این سیاره رای خواهند داد.