تردیدها درمورد صنایع منتخب

ابوالفضل روغنی گلپایگانی

عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران

برنامه راهبردی وزارت صنعت یکی از شاخصه‌های توجه دولت تدبیر و امید به بخش خصوصی و فعالان بخش مولد جامعه است که براساس نظرخواهی از فرهیختگان اقتصادی به سمت کمال در حال حرکت است و این کار شایسته باید مورد اقبال همه فعالان قرار گیرد و از دست‌اندرکاران این برنامه تشکر کرد. به‌طور کلی وجود یک برنامه اولیه و ابتدایی بهتر از بی‌برنامگی است. اولین برنامه‌های اقتصادی ایران در قبل از انقلاب طراحی شد که سه کشور ایران،‌ ترکیه و کره جنوبی برنامه‌های توسعه اقتصادی خود را در قالب چنین برنامه‌ای آغاز کردند.

کشور عزیز ما بعد از انقلاب اسلامی با تغییر بنیادین ساختارهای اقتصادی مواجه شد و عوامل برون زا از جمله جنگ تحمیلی تمام زیرساخت‌های اقتصادی کشور را نابود ساخت و کشور را دچار توقف رشد اقتصادی جدی کرد، نخستین برنامه در دولت سازندگی در قالب ۴ برنامه پنج ساله پیش‌بینی شد که در آن افق ۱۴۰۴ شد که ایران اسلامی به‌عنوان قدرت برتر علمی، اقتصادی و فناوری در منطقه خاورمیانه و یکی از مدعیان این مهم در دنیا باشد و در آن بر اساس اسناد بالادستی مقرر بود که سیاست‌گذاری‌ها به منظور کسب جایگاه اول اقتصادی که در آن رشد مستمر اقتصادی و رشد ارزش افزوده بخش‌های سرمایه‌گذاری و تولید صادرات‌گرا، توانمندسازی منابع انسانی و اشتغال پایدار و اصلاح شبکه‌های تولید و توزیع و توجه به زیرساخت‌های حمل و نقل و بهینه‌سازی مصارف همچنین توجه به بنگاه‌های کوچک و زودبازده افزایش ظرفیت‌ها و قابلیت‌های صنعتی، معدنی و تجاری که در نهایت باعث رشد و ارتقای سطح رفاه در جامعه شود، تدوین کرد و رشد سالانه ۸ درصدی به‌عنوان هدف برنامه پیش‌بینی شد و با اتمام دوره دولت سازندگی و شروع دولت اصلاحات برنامه به‌صورت نسبتا منطقی ادامه پیدا کرد و انحراف از معیار بسیار کم دیده شد؛ اما براساس آمارها در دولت نهم و دهم، بی‌توجهی دولت به برنامه چهارم متاسفانه به‌رغم شرایط مناسب افزایش قیمت نفت و درآمدهای بسیار بالا، کشور در مسیر فقر و بی‌برنامگی حرکت کرد، البته در دولت دهم برنامه راهبردی و برنامه‌های آمایش در قالب چند کتاب رونمایی شد، ولی توجه نکردن به برنامه، مشکلات عدیده‌ای را فراروی نظام ما قرار داد. با توجه به آمارها و بررسی و تحلیل وضعیت موجود و روند شاخص‌های مهم اقتصادی ایران و جهان و منطقه شرایط خوبی در کشور قابل تصورنیست و به مثابه انسانی است که بعد از آزمایش تمام فاکتورهای نامناسب آن در حد بالا و فاکتورهای خوب در حد بسیار پایین است.

بنابراین ضرورت تدوین برنامه منطقی و منطبق با اصول علمی و استفاده از نظرات کارشناسان اقتصادی و صنعتی و استفاده از نظرات سازمان‌های بین‌المللی به عنوان شاخص و آمایش سرزمینی باید مورد توجه قرار گیرد.

ادامه در صفحه ۳۰