تحلیل هزینه-فایده بازی‌ها

جان بوئردن منبع: نیویورک تایمز مترجم: آذر حمیدیان اغلب بازدیدکنندگان از سرزمین کره‌جنوبی، در فرودگاه بین‌المللی اینچئون فرود می‌آیند. این فرودگاه یکی از پرترددترین فرودگاه‌های جهان است و فاصله آن با سئول تنها یک سفر کوتاه است. برگزارکنندگان بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ امیدوارند که این رویداد مردم زیادی را در این شهر بندری جای دهد و بسیاری نیز از پایتخت به آنجا بروند. اینچئون در حدود ۲۵ کیلومتری غرب سئول است و سه میلیون نفر در آن زندگی می‌کنند. این شهر خود را آماده می‌کند تا از زیر سایه همسایه بزرگ خود درآید و با میزبانی در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی آسیا جایی در نقشه جهان برای خود بازکند. پیتر بائک، مدیر سازمان مسابقات اتومبیلرانی و یک کارشناس بازاریابی ورزشی در ایمیلی چنین نوشته است: «اینچئون تلاش می‌کند تا به مهد اقتصاد منطقه شمال شرق آسیا تبدیل شود. آنها تلاش می‌کنند که سرمایه‌های خارجی را جذب کنند. آنها می‌خواهند با بازی‌های آسیایی، اینچئون را روی نقشه مطرح کنند.»

در هفدهمین بازی‌های آسیایی، ۱۳ هزار ورزشکار از ۴۵ کشور جهان برای شرکت در ۳۶ رشته ورزشی و رقابت برای دستیابی به ۴۳۹ مدال طلا حضور خواهند داشت. هر دوره از این بازی‌های ورزشی، نتایج حساس خود را به همراه می‌آورند. در سال ۱۹۸۶، این بازی‌ها زمینه را در اختیار سئول قرار دادند تا دو سال بعد میزبان موفق بازی‌های المپیک باشد. بازی‌های ۲۰۰۶ دوحه به عنوان گامی قابل توجه در راستای خواسته‌های بین‌المللی قطر بود و زمینه را برای برگزاری موفق جام جهانی ۲۰۲۲ فراهم کرد. یو جی هیئون، سخنگوی کمیته برگزارکننده بازی‌های آسیایی در تماسی تلفنی چنین گفت: «اینچئون دروازه کره به آسیا و جهان است.» وی افزود: «این شهر یک شهر پویا و متنوع است و از زیرساخت‌های لازم برای میزبانی بازی‌های آسیایی برخوردار است و این می‌تواند به جذب سرمایه‌گذاری و گردشگر برای افزایش رونق اقتصادی کمک کند.»

اما اینچئون بزرگ‌ترین بدهی را در بین ۶ کلان‌شهر عمده کره دارا است. این شهر حدود ۲ میلیارد دلار برای بازی‌ها خرج کرده و این در شرایطی است که شهر گوانگژوی چین در سال ۲۰۱۰ برای برگزاری بازی‌ها ۲۰ میلیارد دلار هزینه کرده بود. برای اینچئون، شهری با آرزوهای جهانی و مشکلات مالی، موفقیت در برگزاری بازی‌ها امری حیاتی به‌نظر می‌رسد. به‌رغم آنکه برگزارکنندگان بازی‌ها شرایط مثبتی را اعلام می‌کنند، اما منتقدان توجه زیادی به فروش کند بلیت‌ها کرده‌اند. یو می‌گوید: «تا ۱۰ سپتامبر، ۴۶ درصد از بلیت‌های مراسم افتتاحیه فروخته شد و میانگین فروش بلیت همه رویدادهای ورزشی به‌جز فوتبال، ۳۰ درصد است و ما بسیار امیدواریم.» برگزارکنندگان این بازی‌ها اعلام کرده‌اند که فروش بلیت بازی‌های بدمینتون، ورزش‌های آبی، جودو، پرتاب نیزه و اسکوآش بسیار دلگرم‌کننده است و همه اینها ورزش‌هایی است که انتظار می‌رود کشور میزبان در آنها به پیروزی‌هایی دست یابد. اما از سوی دیگر وقتی بحث رشته‌های ورزشی کمترشناخته شده به میان می‌آید، انتظار می‌رود تعداد صندلی‌های خالی زیاد باشد. سپکتاکراو، نسخه آسیای جنوب‌شرقی والیبال که در آن به جای دست با پا بازی می‌شود، و کبدی، که گفته می‌شود ریشه در هندوستان دارد، هنوز نتوانسته‌اند توجه مردم را به خود جلب کنند، دست‌کم وقتی که صحبت از خرید بلیت به میان می‌آید. بو می‌گوید: « درست است که فاصله کوچکی بین ورزش‌های پرطرفدار و ورزش‌های نه چندان پرطرفدار وجود دارد اما ما استراتژی‌های تبلیغاتی هم در دست داریم.» یئونگنام، شهری واقع در جنوب شرقی کره‌جنوبی است که از سال ۲۰۱۰به مدت چهار سال میزبان مسابقات گرندزپریکس فرمل یک است. برآوردها نشان می‌دهد که در این مدت برگزارکنندگان ۱۸۵ میلیون دلار خرج این بازی‌ها کرده‌اند. بائک یکی از شهروندان این شهر می‌گوید: «گر چه توصیف بازار ورزش کره بسیار دشوار است، اما محور اصلی آن نام ستارگان ورزش است.» آرزوی اینچئون برای استفاده از بازی‌های آسیایی به‌منظور تبدیل شدن به مهره‌ای مهم‌تر در منطقه وقتی چالش‌برانگیز‌تر می‌شود که در نظر داشته باشیم کره‌جنوبی در کل از شور و هیجان زیادی در رابطه با وقایع ورزشی قاره‌ای برخوردار نیست. چون یونگ‌ساب، کارشناس بازاریابی ورزشی کره‌جنوبی می‌گوید: «تفکر غالب در کره مبنی بر این است که رویدادهای جهانی جذاب‌ترند.» او بر این باور است که بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۱۸ که در پیونگ‌چانگ واقع در شرق کشور برگزار می‌شود تجربه متفاوت و بهتری نسبت به بازی‌های آسیایی خواهد بود. وی می‌گوید: «المپیک‌ها به‌عنوان رویدادی بسیار مهم و داغ توسط مردم و دولت کره تلقی می‌شوند. حتی اگر این بازی‌ها سودآور نباشند، کره خواهد توانست به اهداف دیگری همچون رشد اقتصادی، توسعه اجتماعی، برند ملی و سرمایه‌گذاری خارجی دست یابد.» علاوه‌بر این پس از بازی ضعیف کره‌ای‌ها در مسابقات فوتبال جام جهانی برزیل در ماه ژوئن و المپیک زمستانی روسیه در ماه فوریه، که ورزشکاران نتوانستند انتظارات ملی را برآورده کنند، بازی‌های اینچئون می‌تواند تا حدودی احساس خوب را به کره‌ای‌ها بازگرداند. یکی از تهیه‌کنندگان شبکه دولتی کی بی اس می‌گوید: «ما سرمایه‌گذاری زیادی را صرف بازی‌های زمستانی کردیم، اما حاصلی برایمان نداشت. عملکرد کره در بازی‌های سوچی ۲۰۱۴ نسبت به بازی‌های ونکوور ۲۰۱۰ تا حدودی مایوس‌کننده بود.»