نقش تجارت آزاد در تحکیم صلح و بهبود استحکام اقتصادی، از حدود ۲ قرن پیش، مورد تاکید اقتصاددانان مختلف بوده است. از حدود سه دهه پیش نیز شاهد امضای قراردادهای متعدد تجارت آزاد، به‌ویژه میان کشورهایی با فاصله جغرافیایی نزدیک بوده‌ایم؛ کشورهایی که تلاش کرده‌اند با امضای قرارداد تجارت آزاد، علاوه‌بر کمک به استحکام روابط سیاسی، شرایط تمرینی مناسبی، برای تولیدکنندگان خود درجهت ورود به عرصه رقابت اقتصادی بین‌المللی ایجاد کنند. با این مقدمه و با توجه به موقعیت خاص جغرافیایی و تاریخی منطقه، اهمیت، ضرورت شکل‌گیری تجارت آزاد منطقه‌ای و چندوچون آن، در صفحه امروز باشگاه و در قالب پرسش‌هایی که در ادامه خواهد آمد، مورد سوال قرار گرفته است:

۱. آیا ورود ایران به تجارت آزاد منطقه‌ای، با توجه به اقتضائات خاورمیانه، واقع ‌بینانه است؟

۲.مهم‌ترین منافع «اقتصادی» و «غیراقتصادی» ایران از شکل دادن به تجارت آزاد با کشورهای منطقه چه خواهد بود؟

۳.در صورت حرکت به سمت امضای تفاهم‌نامه تجارت آزاد با کشورهای منطقه، به‌سمت تجارت آزاد با کشورهای عربی و ترکیه برویم یا تجارت آزاد با پاکستان، هند و افغانستان؟

در ادامه پاسخ‌های دکتر یدالله دادگر، استاد دانشگاه شهید بهشتی؛ دکتر پویا علاءالدینی، عضو هیات علمی برنامه‌ریزی رفاه اجتماعی دانشگاه تهران؛ صالح صحابه تبریزی، دانشجوی دکترای اقتصاد دانشگاه ویسکانسین میلواکی و مهدی اسماعیلی، پژوهشگر مرکز مطالعات راهبردی توسعه؛ به پرسش‌های فوق انعکاس داده شده است.