چین و «تاکتیک ارعاب»
در حالی که تایوان منتظر تحویل ۶۶ جت جنگنده «اف ۱۶» تا پایان سال ۲۰۲۶ است، اما با کمبود پرسنل مواجه است که می‌‌‌تواند به‌‌‌طور معناداری توانایی این جزیره برای دفاع از خود را در صورت حمله چین کاهش دهد. کاهش نرخ زادوولد، کاهش جذابیت ارتش و افزایش احتمال درگیری به این معناست که ارتش سال‌ها برای رسیدن به اهداف استخدامی خود تلاش کرده است. در نتیجه، دولت در ماه دسامبر خدمت سربازی اجباری را از چهار ماه به یک‌سال افزایش داد. این مشکل در هیچ کجا به‌‌‌اندازه خلبانان جنگنده نخبه تایوان که با تجاوزات تقریبا روزانه هواپیماهای جنگی چینی سروکار دارند، بحرانی نیست.
طی سال‌های پس از تماس نزدیک هسیائو، او پرواز جنگنده‌‌‌های چینی را با شدت بیشتری به سمت کشورش تماشا کرده، زیرا پکن تهدیدهای خود را برای تحقق هدف دیرینه حزب کمونیست که همانا اتحاد دوباره تایوان با چین است افزایش داده است. چند نفر از همکاران هسیائو خود را در نبردهای خطرناک هوایی با جنگنده‌‌‌های چینی یافته‌‌‌اند، زیرا خلبانان هر دو طرف یکدیگر را تعقیب می‌کنند و برای مزیت بیشتر مانور می‌دهند. امروز، هواپیماهای نظامی چینی به‌‌‌طور منظم از خط میانه عبور می‌کنند؛ مرزی غیررسمی که هر دو طرف سال‌ها به آن احترام می‌‌‌گذاشتند تا از درگیری تصادفی در تنگه تایوان به عرض ۱۱۰مایل جلوگیری کنند. جنگنده‌‌‌های چینی یادآور وعده‌‌‌های چین است مبنی بر اینکه روزی جزیره را به‌‌‌زور ضمیمه خاک اصلی خواهد کرد؛ اگر ساکنان آن به میل خود تسلیم پکن نشوند.
تایوان برای آماده شدن در راستای این امکان، می‌‌‌کوشد بر تعداد جنگنده مدرن خود بیفزاید. زمانی که ۶۶ فروند «اف ۱۶» ساخت لاکهید مارتین وارد شوند، تایوان بیش از ۲۰۰فروند جنگنده نسل چهارم خواهد داشت که یکی از بزرگ‌ترین ناوگان‌های منطقه خواهد بود. این هواپیما با قابلیت مانور بالا قادر به شناسایی، ردیابی و حمله به اهداف در فواصل دور است و برای مقاومت در برابر تهاجم نظامی چین مساله‌ای محوری در نظر گرفته می‌شود. اما با نرخ فعلی، تایوان افراد کافی برای پرواز با این هواپیماها را نخواهد داشت. تایوان برای سه سال آینده و رسیدن این تعداد جنگنده به ۱۰۰خلبان جدید نیاز خواهد داشت اما طبق داده‌‌‌های مجلس قانون‌گذاری تایوان، نیروی هوایی از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۹ توانسته است تنها ۲۱ خلبان «اف ۱۶» را اضافه کند.
چیه چانگ، استادیار موسسه تحصیلات تکمیلی امور بین‌الملل و مطالعات استراتژیک دانشگاه تمکانگ، گفت: «در سه سال آینده جبران این کمبود واقعا دشوار خواهد بود. تعداد خلبانان ارشد ما ناکافی خواهد بود و بار آنها حتی سنگین‌‌‌تر خواهد شد.» او گفت که خلبانان ارشد نیز وظیفه آموزش نیروهای استخدام‌‌‌شده و رهگیری جنگنده‌‌‌های نظامی چینی را بر عهده دارند. کائو وی ون ۲۴ ساله، که به‌‌‌تازگی آموزش خلبانی اولیه را در نیروی هوایی به پایان رسانده، در میان دوستان و خانواده‌‌‌اش انگشت‌‌‌نما شده است.
کائو رویای خلبانی «اف ۱۶» را در سر می‌‌‌پروراند. اما خانواده‌‌‌اش با انتخاب شغلی او مخالفت کردند؛ زیرا روابط تایوان و چین پس از انتخابات سال ۲۰۱۶ بدتر شده است یعنی زمانی که رئیس‌‌‌جمهور تسای اینگ ون - که پکن او را حامی استقلال تایوان می‌‌‌داند- روی کار آمد. حضور او در مسند ریاست جمهوری موجب افزایش ستیزه‌‌‌جویی شی جین پینگ، رهبر چین شده است. هجوم جنگنده‌‌‌های چینی بخش عمده‌‌‌ای از استفاده پکن از «تاکتیک‌‌‌های منطقه خاکستری» را تشکیل می‌دهد؛ اقدامات قهری که کمتر از درگیری و هدف آن ارعاب و خسته کردن حریف است.
بر اساس تحلیل واشنگتن‌‌‌پست از داده‌‌‌های وزارت دفاع، جنگنده‌‌‌های چینی در سال گذشته (۲۰۲۲) حداقل ۱۷۳۲بار به منطقه شناسایی دفاع هوایی تایوان پرواز کردند و این در حالی است که این تعداد پرواز در سال ۲۰۲۱ کمتر از هزار پرواز و در سال ۲۰۲۰ کمتر از ۴۰۰ پرواز بود. تایوان به دلیل کمبود خلبان، مجبور است از خلبانان ارشدی مانند هسیائو به دو شیوه استفاده کند که این امر فشار مضاعفی را بر این خلبانان وارد می‌کند: آنها هم مجبورند به آموزش نسل بعدی بپردازند و هم مجبورند پرواز کنند تا اقدامات طرف چینی را رصد کنند. بازنشسته شدن برخی از این خلبانان نیز بر مشکلات افزوده است.
بااین‌‌‌حال، حتی اگر تعداد استخدام‌‌‌ها افزایش یابد، تعداد مربیانی مانند هسیائو ثابت مانده است. او هم‌‌‌زمان باید کارآموزان را در هوا هم همراهی کند. خلبانان می‌‌‌گویند که «تاکتیک‌‌‌های ارعاب» چین بر عزم آنها تاثیری نداشته است. هسیائو در پاسخ به این پرسش که آیا معتقد است جنگ چین با تایوان رخ می‌دهد یا خیر می‌‌‌گوید: «مردم می‌‌‌گفتند روسیه و اوکراین وارد جنگ نمی‌‌‌شوند؛ اما این اتفاق رخ داد. ما باید آماده باشیم.» او گفت آنچه مهم است نشان دادن تمایل به مقاومت است. وی افزود: «ما کشوری مستقل و مصمم هستیم که از آن دفاع کنیم و به‌‌‌راحتی تسلیم نشویم. چرا سایر کشورها از اوکراین حمایت کردند؟ به این دلیل که آنها عزم خود را برای دفاع از کشورشان نشان دادند.»
