سلاله کوه پکتو
در این ضیافت «اون» خواستار توسعه ارتش کشورش شد و گفت: «بیایید همه برای تقویت و توسعه ارتش خود و دستیابی به شکوفایی و توسعه کشور سوسیالیستی خود تلاش مضاعف کنیم.» دختر خردسال رهبر کره «جو آئه» نام دارد که از او با عنوان «محترم» یاد میشود. اولین بار «دنیس رادمن» ستاره بازنشسته انجمن ملی بسکتبال آمریکا بود که نام وی را مطرح کرد. رادمن او را در دوران کودکی در سفری به پیونگ‌‌‌یانگ در سال ۲۰۱۳ در آغوش گرفته بود. تحلیلگران کره‌جنوبی که از نزدیک تحولات همسایه شمالی را رصد می‌کنند بر این باورند که ظهور این دختر و معرفی او به رسانه‌‌‌ها به معنای «فشار فعال» پیونگ‌‌‌یانگ برای بالا بردن اعتبار او برای آینده است.
در کره‌شمالی روایتی وجود دارد که از همان کودکی به «خورد» کودکان می‌دهند. گفته‌‌‌شده خاندان کیم از سلاله کوه پکتو هستند. این کوه مرکز اسطوره‌‌‌ای و مقدس فرمانروایان این کشور در قرون گذشته [و البته حال] بوده است. امروزه نیز ریشه رهبران کره‌شمالی همچنان به همین «کوه مقدس» نسبت داده میشود. پکتو کوهی افسانه‌‌‌ای و مقدس است که ادعا میشود پایگاه «کیم ایل سونگ» در زمان جنگ‌‌‌های چریکی بود و زادگاه «کیم جونگ ایل»؛ رهبر فعلی کره‌شمالی هم هر وقت که می‌‌‌خواهد بر اهمیت تصمیمات سیاسی تاکید کند به این کوه سفر می‌کند. به‌‌‌این‌‌‌ترتیب، خاندان کیم از یک سلسله خونی افتخارآمیز هستند و کسی را یارای آن نیست که در پاکی نسب به‌‌‌پای این خاندان برسد. افزون بر این، درست است که همواره رهبران کره‌شمالی مرد بوده‌‌‌اند؛ اما ممکن است حاکم نسل چهارم، همین دختر خردسال باشد.
کارشناسان بر این باورند که با توجه به استراتژی «ابتدا ارتش» در کره‌شمالی، نشان‌دادن تصاویر این دختر خردسال در کنار تجهیزات نظامی نشانه این است که خاندان کیم، «خانواده» را در کنار «ارتش» به‌‌‌صورت یک‌مجموعه می‌‌‌بیند و هرگز قائل به جدایی میان این دو مولفه نیست. به گفته «کو یونگ سوک» عمه رهبر کره‌شمالی، «کیم جونگ اون» زمانی که تنها هشت‌سال داشت به‌‌‌عنوان جانشین پدرش به ارتش معرفی شد. «کو یونگ سوک» که در ضیافت جانشینی «اون» در آن سال حضور داشت و سپس به ایالات‌‌‌متحده پناهنده شد، می‌‌‌گوید: در جشن تولد هشت‌سالگی «اون» در پیونگ‌‌‌یانگ، یک لباس ژنرالی مزین به ستاره به وی داده شد و ژنرال‌‌‌های واقعی با ستاره‌‌‌های واقعی به او تعظیم و از آن لحظه به او ادای احترام کردند.
وی در مصاحبه‌‌‌ای با واشنگتن‌‌‌پست در سال ۲۰۱۶ گفت که «برای او غیرممکن بود به‌‌‌عنوان یک فرد عادی بزرگ شود؛ چراکه اطرافیانش چنین رفتاری با او داشتند.» رسانه‌‌‌های کره‌شمالی عکس‌‌‌هایی متفاوت از این دختر در کنار پدرش در دو موقعیت متفاوت منتشر کردند. در یک مورد «آئه» در کنار پدرش راه می‌رود در حالی که در پشت سر آنها موشک‌‌‌های غول‌‌‌پیکری دیده می‌‌‌شوند که آماده شلیک به نظر می‌‌‌رسند. در موقعیت دیگر، وی در یک ضیافت رسمی در کنار ژنرال‌‌‌های عالی‌‌‌رتبه دیده میشود.
«تائه یونگ هو»، یکی از قانون‌گذاران کره‌جنوبی که پیش از این در سال ۲۰۱۶ دیپلمات ارشد کره‌شمالی بود، گفت که کیم سعی می‌کند هم بر ریشه‌‌‌های خانواده‌‌‌اش تاکید کند و هم از آنها برای تاکید بر پایه و اساس توسعه هسته‌‌‌ای کره‌شمالی استفاده کند. به گفته او، «خانواده» و «ارتش» اجزایی جدانشدنی از «قدرت» در این کشور هستند. او گفت که این سیگنالی است مبنی بر اینکه برنامه تسلیحاتی، محور استراتژی بقای رژیم، باقی‌‌‌مانده است. تائه گفت: «کیم با نشان دادن دخترش در کنار موشک‌‌‌های بالستیک قاره‌‌‌پیما، به جهان و مردمش اعلام می‌کند که این کشور هرگز از برنامه هسته‌‌‌ای خود دست نمی‌‌‌کشد و این برنامه در سراسر نسل او و حتی در نسل چهارم ادامه خواهد داشت.»
پایه‌‌‌گذار کره‌شمالی «کیم ایل سونگ» است که «جمهوری دموکراتیک خلق کره» (DPRK) را در سال ۱۹۴۸ تاسیس کرد. پس از مرگ او در سال ۱۹۹۴، فرزندش «کیم جونگ ایل» سکان رهبری این کشور را در دست گرفت و با مرگ او در سال ۲۰۱۱، رهبر فعلی یعنی «کیم جونگ اون» قدرت را در دست گرفت. وی اکنون ۳۹ساله است. از این دختر خردسال به‌‌‌عنوان «جانشین» و «محترم» یاد میشود؛ اما محققان در مورد اینکه آیا یک زن می‌‌‌تواند کره‌شمالی را اداره کند یا نه، اما و اگرهایی را مطرح کرده‌‌‌اند. اگرچه زنان برخی از موقعیت‌‌‌های قدرتمند را در رژیم کره‌شمالی در دست دارند (به‌‌‌طور مثال خواهر و دستیار ارشد رهبر کره که «کیم یو جونگ» نام دارد؛ «چو سون هوی»، وزیر امور خارجه و «هیون سونگ وول» که امنیت و تدارکات را برای رویدادهای عمومی رهبر کره‌شمالی هدایت می‌کند) اما حقیقت این است که این آخرین بازمانده کمونیسم سنتی یک جامعه کاملا مردسالار است. اما روایت دیگری هم وجود دارد که «کیم سوک هیانگ»، استاد دانشگاه اوها وومن، مطرح می‌کند. وی بر این باور است که انگیزه «اون» از انتشار تصویر دخترش این نبود که او را به‌‌‌عنوان رهبر احتمالی آینده به تصویر بکشد، بلکه می‌‌‌خواست خود را به‌‌‌عنوان «شخصیت پدرانه برای اهداف سیاسی» نشان دهد.
