امیر جهانی: ظاهرا سیاستمداران ونزوئلایی توانستند حداقل به یکی از اهداف خود برسند. آنها خود را هر روز در تیتر رسانه‌های بین‌المللی می‌توانند بیابند. تیترهایی شامل گزارش‌های نگران‌کننده که از وضعیت اسفبار معیشتی و تلاطمات عمیق اجتماعی در آن کشور روایت می‌کنند. با این حال ابعاد بحران روز به روز در حال گسترش است. طی حدود ۴ ماه اعتراضات، بیش از ۱۰۰ نفر کشته و صدها نفر دیگر هم به دلایل سیاسی بازداشت شده‌اند. همه اینها مردم ونزوئلا را خشمگین‌تر کرده است.

در کنار این نارضایتی ها، قیمت‌های پایین نفت و مدیریت نادرست موجب شده است تا مسوولان این کشور نتوانند دیون خود را بپردازند. بنابراین دولت اقدام به چاپ پول می‌کند اما از طرف دیگر، سفته‌بازان را به‌خاطر تورم ایجاد شده مورد سرزنش قرار می‌دهد؛ تورمی که انتظار می‌رود در سال‌جاری به ۱۰۰۰ درصد برسد. هم اکنون قیمت دلار آمریکا در بازار سیاه ونزوئلا حدود ۹۰۰ برابر نرخ رسمی است. بر اساس آمار، درآمد سرانه ونزوئلا به سطح دهه ۱۹۵۰ میلادی بازگشته است. از طرف دیگر، کنترل قیمت‌ها و سلب مالکیت شرکت‌های خصوصی، منجر به کمبود مواد غذایی و دارو شده است. سال گذشته در شرایطی که بیمارستان‌ها فاقد ملزومات بودند، نرخ مرگ‌ومیر مادران هنگام زایمان ۶۶ درصد افزایش یافت. تاکنون ده‌ها هزار نفر از مردم ونزوئلا به کشورهای همسایه گریخته‌اند و با تشدید بحران، این تعداد بیشتر نیز خواهد شد. مسائلی که موجب خواهد شد، دولت ونزوئلا به تهدیدی برای منطقه و مردم خودش تبدیل شود. طبق آخرین اخبار ترامپ تهدید کرده است که در صورت نیاز، ممکن است برای «نجات مردم ونزوئلا» از ابزار حمله نظامی استفاده کند! ونزوئلا مثالی بارز بر میزان اهمیت دموکراسی است. مردمی که حکومت‌های بدی دارند، باید قادر باشند افراد نالایق را از قدرت کنار بگذارند. شاید به همین دلیل است که نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهوری ونزوئلا، تا این حد علاقه‌مند است خرده‌های به‌جا‌مانده از دموکراسی را نیز در ونزوئلا از میان ببرد.