شهاب‌الدین رحیمی: طی چهار دهه گذشته، میانگین سنی دولت‌های جمهوری اسلامی همواره رو به افزایش بوده است. کابینه اول دولت آیت‌الله هاشمی جوان‌ترین کابینه دولت‌های پس از جنگ بوده است که میانگین سن اعضای کابینه اول ۴۱ سال و کابینه دوم ایشان ۴۴سال بود. در دولت هفتم و هشتم نیز روند افزایش میانگین سنی وزرا ادامه داشت و به ترتیب به ۴۵ و ۴۷ سال افزایش یافت. در دولت‌های نهم و دهم نیز در نهایت این شاخص به ۴۹ و ۵۰ سال افزایش یافت؛ اما در میان تمام سال‌های پس از جنگ، دولت حسن روحانی با میانگین سنی ۵۷ سال کابینه یازدهم، مسن‌ترین دولت را تشکیل داد.

همچنین میانگین سنی وزرای معرفی شده برای کابینه دوازدهم تغییرات چندانی نداشته است. افزایش مداوم میانگین سنی کابینه دولت‌های جمهوری اسلامی در واقع نمونه‌ای است از میانگین تمامی مدیران ارشد کشور که با ضریب خطایی کوچک می‌توان آن را در سطح کلان مورد بررسی قرار داد. به عقیده کارشناسان، این موضوع ریشه در مناسبات سیاسی ایران داشته و به دلایل متعددی این موضوع مورد توجه واقع نشده است. نبود احزاب قدرتمند، کش‌و‌قوس‌های فراوان سیاسی و نبود شایسته‌سالاری در نظام مدیریتی، از دلایلی است که امروز کشور را به‌دلیل فقدان مدیران جوان و جسور یا عدم به‌کارگیری آنان تهدید می‌کند. بسیاری معتقدند دلیل عدم به‌کارگیری مدیران جوان، فقدان جوانانی است که از آموزش لازم برخوردار باشند. هر چند در حال حاضر وزرا و مدیران ارشد از کارآمدی بالایی برخوردار نیستند، اما ورود جوانان به این سطح نیز لزوما از بار مشکلات کشور نمی‌کاهد، بلکه باعث بروز و افزایش مشکلات جدیدی نیز می‌شود و اصرار در جوانگرایی لزوما پیامدهای مثبتی نداشته و باید موضوع را ریشه‌ای‌تر بررسی کرد و به راه حل‌ها پرداخت. کارشناسان در این پرونده باشگاه اقتصاددانان به بررسی علل عدم به‌کارگیری جوانان و ایجاد دولت‌های کارآمدتر پرداخته‌اند.