امیر شاملویی: در هر انتخاباتی وعده‌ها و قول‌هایی که هر کاندیدایی به مردم می‌دهد، از اهمیت زیادی برخوردار است. البته در برخی موارد این وعده‌ها مبتنی بر واقعیت نیست و هدفی جز جلب آرای عموم مردم ندارد.

این وعده‌ها که بیشتر در چارچوب اقتصادی داده می‌شوند، مبتنی بر ادعای حمایت از اقشار آسیب‌پذیر هستند و قول می‌دهند وضعیت را نسبت به دوره‌های قبل برای آنان بهتر کنند. آنان وعده می‌دهند که از «مردم» هستند و برای آنان و نجات آنان عمل می‌کنند و علیه منافع کسانی که از آنان به‌عنوان «نخبگان» و دولت نخبه‌گرایان تعبیر می‌کنند، موضع می‌گیرند. وعده‌های کاندیداهای پوپولیست تاکنون منجر به اتلاف‌ گسترده منابع و زیان بلندمدت جوامع زیادی شده است. این کاندیداها با استفاده از شرایط، به‌خصوص در زمان‌هایی که اقتصاد با مشکلاتی روبه‌رو باشد، پدیدار می‌شوند، قول‌های بزرگی می‌دهند و در نهایت یا عمل نمی‌کنند یا اگر عمل کنند برای محقق کردن شعارهای خود دست به افزایش گسترده مخارج دولتی و بزرگ کردن دولت می‌زنند. افزایش مخارج دولتی به‌خصوص در کشورهای در حال توسعه و مبتنی بر صادرات کالایی، در زمان وفور منابع موجب اتلاف اقتصادی می‌شود اما زمانی که این کشور سرانجام با شوک منفی قیمت‌ها روبه‌رو شود، تازه ابعاد واقعی این تخریب روشن خواهد شد. هرچه باشد رکود و رونق و در واقع افزایش و کاهش قیمت کالاها امری طبیعی و رایج در اقتصاد است. زمانی که اوضاع اقتصادی وخیم می‌شود مردم به ماهیت واقعی پوپولیسم پی می‌برند. در واقع پوپولیست‌ها با مخارج غیربهینه منابع، رونقی کوتاه‌مدت را با هزینه تخریب بلندمدت برای یک کشور به ارمغان می‌آورند.

پوپولیست‌ها در جهان اصول کاری مشابهی دارند و نتیجه کار آنها نیز تقریبا یکسان بوده است. تلاش برای جذب آرای عمومی با استفاده از وعده‌ها، تجربه‌ای است که در کشورهای آرژانتین در زمان خوآن پرون، تایلند در زمان شیناواترا، فیلیپین، آمریکا، هند، ونزوئلا و برخی از کشورهای اروپایی در حال‌حاضر به‌عمل درآمده است. در ادامه نگاهی به سیاست‌های پوپولیستی در زمان انتخابات و ارائه یارانه‌ها در این کشورها برای جذب آرای عموم مردم در چند کشور خواهیم انداخت.