از انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ تاکنون پنج برنامه توسعه به اجرا درآمده که بیشتر اهداف آنها محقق نشده است. در عمل برنامه‌های توسعه ناکارآمدی خود را نشان داده‌اند و آنچه اجرا شده درصد پایینی از موفقیت را به همراه داشته است. بسیاری از اقتصاددانان معتقدند برنامه‌ریزان دولتی دانش مورد نیاز برای توزیع درست منابع در همه حوزه‌های یک اقتصاد پیچیده را در اختیار ندارند و نظام‌های برنامه‌ریزی متمرکز میراثی از سوسیالیسم بوده و نظام برنامه‌ریزی مدت‌دار در کشورهای توسعه یافته به‌کلی از بین رفته است. در میان اقتصادهای بزرگ تنها کشوری که برنامه‌ریزی توسعه این‌چنینی را به اجرا می‌گذارد، چین است که در آنجا نیز به تدریج از برنامه توسعه به فرم متمرکز آن دور و به نوعی چشم‌انداز استراتژیک نزدیک شده است. چندی پیش لایحه برنامه ششم را دولت با ۳۵ ماده به مجلس تحویل داد و در کمیسیون تلفیق پس از بحث و گفت‌وگوها و جلسات بسیار، به یک برنامه ۱۴۴ ماده‌ای بدل شد. این برنامه قرار است مسیر حرکت پنج ساله کشور را در تمام حوزه‌ها مشخص کند. در پرونده امروز باشگاه اقتصاددانان به بررسی علت ناکارآمدی برنامه‌های توسعه در ایران پرداختیم.