مسکن اجتماعی در استرالیا

پل فلاتو

استاد دانشگاه وسترن استرالیا

هر ساله حدود ۴۱ هزار جوان ۱۵ تا ۲۴ ساله در جست‌وجوی جلب حمایت و کمک از آژانس‌های بی‌خانمانان استرالیا برمی‌آیند. مشکلات مربوط به تهیه مسکن و سرپناه، نااطمینانی از وضعیت بازار کار، مشکلات عمیق در زمینه خشونت خانگی و شبکه‌های ضعیف حمایت خانوادگی، علاوه بر مشکلات ناشی از الکل و مواد مخدر و نیز سطوح بالای آشفتگی‌های روانی و انزوا همگی به‌عنوان یک مساله اجتماعی بر سر راه جوانان بی‌خانمان قرار دارند که تلاش‌ها برای رفع آن را با مشکلاتی روبه‌رو می‌کند.

هنگام برگزاری انتخابات فدرال در استرالیا، بحث‌ها و مناظره‌های سیاسی غالبا به بحث در مورد معضلات بودجه و مخارج اختصاص پیدا می‌کند. به مرور موضوع جدیدی نیز به این موارد اضافه شده که همواره یک منبع نگرانی مهم برای رشد و بهره‌وری بوده است. با این وجود، مدت‌ها است که در زمینه نوآوری‌های اجتماعی و مزایایی که می‌تواند با خود به همراه داشته باشد، کاری انجام نشده است. بخشی از مشکلات بلندمدت در این حوزه به بودجه و نیز بهبود بهره‌وری و رشد برمی‌گردد و علاوه بر این موارد، به سرمایه‌گذاری‌های استراتژیک در طراحی برنامه‌های نوآورانه‌ای که برای کاهش تعداد جوانانی که دچار بی‌خانمانی شده‌اند نیز ارتباط دارد.طبق تحقیقاتی که در زمینه هزینه بی‌خانمانی جوانان در استرالیا انجام شده است، مشخص شده هزینه‌هایی که دولت سالانه در این موارد پرداخت می‌کند، تنها در بخش‌های سلامت و خدمات عدالت حدود ۶۲۶ میلیون دلار برآورد می‌شود. هرچه تعداد جوانان بی‌خانمان بیشتر شود و تعداد بیشتری بی‌خانمان بمانند، چنین هزینه‌هایی افزایش خواهند یافت. در کنار این مسائل، مشکلات مربوط به سلامت روان از طریق تجربه زندگی بی‌خانمانی گسترش یافته یا پیش‌تر در صورت وجود، عمیق‌تر خواهند شد و به هزینه‌هایی که پیش‌تر گفته شد، اضافه می‌شوند.

همچنین برای بسیاری از جوانان بی‌خانمان، هزینه‌های فردی بسیار بالا و معنادار خواهد بود که در پدیده‌هایی همچون افزایش نگران‌کننده نرخ تلاش برای خودکشی نمود پیدا می‌کند. ترک کردن مدرسه در سال‌های اولیه تحصیل برای بسیاری از افراد منجر به زیان‌های شخصی بلندمدت شده و هزینه اجتماعی قابل توجهی برای بهره‌وری اقتصادی، پرداخت‌های حمایتی درآمدی و مخارج مالیات بر درآمد استرالیا ایجاد می‌کند. تحقیقات انجام گرفته برای دولت شواهدی قدرتمند فراهم می‌کند تا مسائل اجتماعی را با رویکرد پیچیده‌تری بررسی کند و مخارج مادی و پولی خود را صرف نوآوری‌های کارآتری کرده و سرمایه‌گذاری‌هایی انجام دهد که بتواند بخش عمده هزینه‌های انجام شده در میان‌مدت و بلندمدت را پوشش دهد. در حالی که انتظار می‌رود پروژه‌های مربوط به حوزه زیرساخت بیشتر تحت تحلیل و بررسی دقیق هزینه- فایده قرار بگیرند، سیاست و برنامه‌های اجتماعی که در این حوزه انجام می‌شوند و به زیرساخت‌ها مربوط هستند، تاکنون بدون هیچ بررسی جدی از مزایا یا معایب اقتصادی مورد تصمیم‌گیری قرار گرفته‌اند.

آگاهی پیدا کردن از چنین هزینه‌های گزاف سلامت و عدالت باید دولت را تشویق کند تا در برنامه‌های مداخله اولیه سرمایه‌گذاری کند. در این شرایط، بررسی ریسک بی‌خانمانی و زیرساخت‌های پیچیده‌تر در این مورد، در کنار حمایت یکپارچه‌تر در مدارس و نیز سطوح جوامع محلی ضرورت دارد. بخش بزرگی از جوانان در تحقیقات انجام گرفته، به دلیل خشونت‌های خانگی، منزل را ترک می‌کردند. بررسی خشونت‌های خانگی و دلایل ریشه‌ای آن، برای پیشگیری از بی‌خانمانی طولانی‌مدت حیاتی و لازم است. انتقال حتی الامکان سریع جوانان به محل‌های اقامتی امن و پایدار، به خصوص وقتی خطرات موجود بر سر راه آنان اساسی و جدی باشد؛ نه تنها برای آنان بلکه برای جامعه و به‌طور کلی اقتصاد خوب و پر از فایده است.برخی از گروه‌ها مانند «یوث فویرز» در استرالیا و گروه‌های دیگر مشابه آنها، محیطی امن و حمایت‌کننده برای جوانان بی‌خانمان فراهم می‌کنند تا به تحصیل و آموزش ادامه داده و بتوانند شغلی به دست آورند. چنین الگو‌هایی موجب توسعه و بهبود اساسی شرایط برای بسیاری از افراد می‌شوند اما آنها نیاز به وجوه مادی کافی و پایداری دارند تا به توسعه و گسترش این روند ادامه دهند.

عرضه مسکن‌های قابل دستیابی و قابل تهیه نیز امری مهم است. ما نیازمند سرمایه‌گذاری‌های عمومی و خصوصی در زمینه‌های مسکن اجتماعی مخصوص به جوانان هستیم. علاوه بر آن، ما نیازمند به توسعه راه‌حل‌های نوآورانه در مورد مسکن‌های موجود در بازار اجاره متعلق به بخش خصوصی هستیم. یک نوآوری واقعی می‌تواند این باشد که آژانس املاک و مستغلات اجتماعی سعی در ارائه مسکن برای بی‌خانمان‌هایی کنند که از سوی مالکانی که بخواهند تغییری در وضعیت ایجاد کنند، حمایت شود. این نوآوری اجتماعی واقعی اثرگذار خواهد بود و در کنار آن موسسات اجتماعی با حمایت از جوانان زمینه‌ای را فراهم می‌آورند که بی‌خانمان‌ها بتوانند به اشتغال دست پیدا کنند. در سال‌های برگزاری انتخابات، نباید چندان زیاد از رهبران سیاسی هر دو جناح خواست تا به شکلی استراتژیک بر بهبود بخشیدن واکنش ملی نسبت به بی‌خانمانی عمل کنند، زیرا در این صورت با انجام شدن این کار در کاهش یافتن میزان بودجه نقش خواهند داشت.