بی‌خانمان به کسانی گفته می‌شود که خانه و سرپناهی برای زندگی و آسایش ندارند و در گوشه و کنار خیابان‌ها، پارک‌ها و محل‌های همگانی زندگی می‌کنند. نقاط مختلف دنیا تجارب متفاوتی از بی خانمانی و پیامدهای آن داشته‌اند. اغلب این افراد را گروه‌های آسیب‌پذیر و ضعیف به لحاظ اقتصادی و فرهنگی تشکیل می‌دهند و دولت‌ها و نهاد‌های خصوصی راهکارهای متنوعی را برای رفع مشکل آنها به کار گرفته‌اند. در ایالات متحده آمریکا و به خصوص ایالت کالیفرنیا، با توجه به شمار بالای بی‌خانمان‌ها رویکرد دیگری اتخاذ شده است. در شهر لس‌آنجلس بنا بر نظر مقامات قرار است یک درصد از درآمد افرادی که بیش از یک میلیون دلار در سال درآمد دارند، به‌عنوان مالیات گرفته شده و به هزینه‌های مربوط به بی‌خانمان‌ها و کمک به فراهم کردن خدمات مختلف برای آنان تخصیص داده شود. از منابع دیگری که برای این کار در ایالات متحده آمریکا لحاظ شده، می‌توان به مالیات از کالاهایی مانند ماری‌جوآنا با مصارف پزشکی اشاره کرد که تنها بخش کمی از درآمدهای شهرداری‌ها را در این خصوص فراهم می‌کردند. در این پرونده باشگاه اقتصاددانان به بررسی اقدامات و استراتژی‌های کشورها درخصوص مبارزه با بی‌خانمانی پرداخته و تجربه چند کشور را در این زمینه ذکر می‌کنیم.