در دهه‌های اخیر، تجارت بین‌الملل به نحو گسترده‌ای به‌عنوان یکی از اجزای اصلی جهانی ‌شدن در دستور کار تمام کشورها قرار گرفته است. کشور ما در سال‌های اخیر به دلیل تحریم‌های مختلف بانکی و اقتصادی، ارتباط خود با اقتصاد جهانی را تا حدود زیادی از دست رفته دید، به‌طوری که برای تهیه اقلام ضروری نیز با چالش‌های فراوانی روبه‌رو شد. این مشکل زمینه وابستگی شدید تجارت خارجی ایران به کشورهایی همچون امارات، قطر و عمان را فراهم آورد، به نحوی که ایران در سال‌های اخیر همواره از این کشورها به ویژه امارات به‌عنوان بندرگاهی برای ورود کالاهای سایر کشورها استفاده کرده و بسیاری از کالاها از طریق امارات به ایران صادرات مجدد می‌شدند. آخرین آمار گمرک نیز نشان می‌دهد امارات بعد از چین با ۸۵/ ۱۵ درصد، دومین کشور طرف معامله وارداتی و با ۷۸/ ۱۳ درصد دومین مقصد صادراتی است که البته در بخش صادرات، در موارد زیادی تنها نقش واسط را ایفا می‌کند.

به‌رغم این روابط گسترده تجاری، مواضع سیاسی این کشورها همواره علیه کشور و امنیت ملی ایران بوده است. به‌عنوان نمونه می‌توان به سخنرانی اخیر وزیر خارجه امارات در سازمان ملل اشاره کرد که بار دیگر بحث جزایر سه‌گانه را مطرح کرد و خواستار واگذاری آن به امارات شد، یا از سیاست واحد این کشورها در به کار بردن نامی جعلی به جای «خلیج‌فارس» نام برد یا تلاش‌های آنها برای ایجاد خلل در مذاکرات هسته‌ای کشورمان را متذکر شد. چندی پیش بود که روسیه به دلیل سرنگونی یکی از جنگنده‌های نظامی خود توسط ترکیه بسیاری از معاملات و مراودات تجاری را با این کشور لغو کرده و تا زمان عذرخواهی رسمی نخست‌وزیر ترکیه، حاضر به برقراری مجدد این روابط نشد. پرونده امروز باشگاه اقتصاددانان به بررسی میزان وابستگی تجارت با سیاست پرداخته و نظر کارشناسان را در رابطه با چگونگی این رابطه جویا شده است.