اقتصاد دانش‌بنیان (Knowledge economy) به روش تولیدی گفته می‌شود که در آن از دانش، برای ایجاد ارزش افزوده محسوس یا غیرمحسوس استفاده می‌شود. فناوری و به خصوص فناوری‌های دانش‌بنیان کمی، ابزاری برای تبدیل بخشی از علم و دانش آدمی به ماشین آلات محسوب می‌شوند. این دانش می‌تواند توسط سیستم‌های پشتیبانی تصمیم‌گیری در زمینه‌های مختلف اقتصادی برای ایجاد ارزش افزوده استفاده شود. به منظور توسعه و کاربردی کردن این دانش و تسهیل فرآیند تبدیل علم به تولید و ثروت از سال ۱۹۵۹ مراکزی به نام مراکز رشد (incubators) در نیویورک ایجاد شد. این مراکز یکی از ابزارهای رشد اقتصادی است که به منظور حمایت از کارآفرینان تحصیلکرده تاسیس می‌شود و با ارائه امکانات و تسهیلات عمومی، زمینه پا گرفتن شرکت‌های جدید را فراهم می‌کند. استفاده از مراکز رشد، امروزه به‌عنوان یکی از ابزارهای پذیرفته شده برای تبدیل خلاقیت‌ها و دستاوردهای علمی و تحقیقاتی به محصولات قابل ارائه به بازار و توسعه کارآفرینی محسوب می‌شود. مراکز رشد و پارک‌های علمی و فناوری در ایران نیز طی دو دهه اخیر توسعه قابل توجهی داشته‌اند و در حال نیز این روند ادامه دارد. در این پرونده باشگاه اقتصاددانان وضعیت کنونی این مراکز، جایگاه آنها در توسعه بنگاه‌های دانش‌بنیان و در اقتصاد کشور و عملکرد آنها در تحقق اهداف و ماموریت‌های ترسیم شده، مورد بررسی قرار می‌گیرد.