سرمایه‌گذاری در بافت‌های ‌فرسوده شهرهای بزرگ از جمله تهران هنوز به قد‌و‌قواره تکالیفی که در قانون نوسازی بافت‌ فرسوده و قانون ساماندهی مسکن به لحاظ تیراژ و سرعت نوسازی تعیین شده، نرسیده است تاجایی که در برخی شهرها به‌رغم پای‌کار بودن دولت و شهرداری‌ها به عنوان دو متولی مسوول نوسازی، سازنده‌ها رغبتی به فعالیت در بافت‌ فرسوده ندارند و ترجیح می‌دهند در نقاطی از شهر که نرخ‌ بازدهی ساخت‌وساز در آنجا بالاتر و ریسک‌ سرمایه‌گذاری کمتر است، وارد شوند. بررسی‌ها درباره علت فاصله موجود بین میل به سرمایه‌گذاری در بافت ‌فرسوده با سطح مورد انتظار برای ورود سرمایه‌ها به این مناطق نشان می‌دهد دو نوع ارزش بالقوه در بافت فرسوده شامل رشد تدریجی و طبیعی قیمت مسکن در طول زمان از یک‌سو و ارزش‌ افزوده حاصل از پایان عملیات نوسازی از سوی دیگر، قاعدتا باید انگیزه کافی را برای سرمایه‌گذاران در بافت ‌فرسوده در مقایسه با سایر مناطق به وجود بیاورد. از این رو در صفحه باشگاه اقتصاددانان امروز این سوال را پیش‌روی کارشناسان و تحلیلگران قرار داده‌ایم که مسوولیت جدید دولت و شهرداری در حوزه بافت فرسوده برای تحریک سرمایه‌گذاری چه می‌تواند باشد؟