صنعت هوانوردی یکی از زیربنایی‌ترین بخش‌های اقتصادی به شمار آمده که فعالیت‌های درون بخشی آن از جمله حمل و نقل هوایی در کنار سایر شیوه‌های حمل و نقلی زمینی (جاده‌ای و ریلی) و دریایی می‌تواند در صحنه اقتصادی نقش قابل توجهی ایفا کند. امروزه با پیشرفت فناوری مدرن و به کارگیری آن در صنعت هوانوردی کشوری و استفاده از برنامه‌ریزی صحیح، گستره دامنه این شیوه حمل و نقل در سراسر جهان رو به افزایش بوده و ارتباطات بین‌المللی سریع را امکان‌پذیر کرده است. در کشور ایران حمل و نقل هوایی به جهت برقراری روابط بین‌المللی خاص و همچنین تاثیرپذیری شدید از تحریم‌ها، سال‌ها است با عقب‌ماندگی روبه‌رو است زیرا امکان تجهیز صنعت هوانوردی کشوری به ناوگان هوایی مناسب و تامین قطعات و لوازم آن و سایر سامانه‌ها و دستگاه‌های ناوبری هوایی در سطح حداقلی وجود نداشته است.

به فاصله ۱۰ روز از اجرای برجام و با سفر رئیس‌جمهوری به فرانسه، در یکی از قراردادهای تجاری بین دو کشور، شرکت هواپیمایی ایران‌ایر در یک یادداشت تفاهم ۱۱۸ فروند هواپیما به ارزش ۱۰/ ۵ میلیارد دلار را از شرکت ایرباس خریداری کرد. انتشار این خبر در رسانه‌های داخلی موجب واکنش سرسختانه رسانه‌های منتقد دولت شد. رسانه‌های منتقد، این خرید ۱۰/ ۵ میلیارد دلاری را هزینه‌ای گزاف قلمداد کردند و تا آنجا پیش رفتند که امضای این قرارداد تجاری را خیانت به کشور قلمداد کردند. امضای این قرارداد در سطح بین‌المللی نیز بازتاب داشت. مجله معتبر فوربس به ابهام‌های موجود در قرارداد پرداخت و نحوه تامین مالی و تعهدات حقوقی طرفین را مبهم ارزیابی کرد. در پرونده این شماره به موضوع خرید هواپیما و تحلیل اقتصادی آن می‌پردازیم.