حتی یادآوری روزهای افول و انزوای اتاق بازرگانی در سال‌های اخیر برایمان تلخ است. در سال‌های اخیر، روزهایی بود که اتاق بازرگانی به عنوان سکاندار بخش خصوصی، به واسطه انتقاد از عملکرد دولت در حوزه اقتصاد جدی گرفته نمی‌شد و در مواقعی حتی اگر فرصت پیدا می‌شد، اتاق بازرگانی را به «نهادی دولتی» یا «تحت سلطه نهادی دولتی» تبدیل می‌کردند، اما اکنون به برکت شعار «تدبیر و امید» در دولت دهم، رییس پارلمان بخش خصوصی، عهده‌دار مسوولیت وزین ریاست نهاد ریاست جمهوری شده و این «تدبیر» در واقع می‌تواند راهکاری مناسب جهت ایجاد هم‌افزایی و تعامل سازنده بین بخش خصوصی و دولتی باشد و مضافا، امید بخش خصوصی را به داشتن نماینده‌ای در دولت، جهت تسریع در هماهنگی امور مربوط به رفع مشکلات افزایش دهد. در این میان، متاسفانه عده‌ای با تمثیل مع‌الفارق ایشان با برخی افراد دولت‌های گذشته و با برچسب «چندشغله بودن»، قصد تخریب و برهم زدن این موقعیت ویژه را دارند؛ این در حالی است که اگر منتقدان این حرکت، دستی در کار حوزه تجارت و اقتصاد داشته باشند، یقینا به همه مشکلات فعلی واقف هستند و می‌دانند که شرایط فعلی که در واقع، به نوعی جهاد اکبر اقتصادی است، نیاز به همدلی و مشارکت دارد و اگر قرار به گزارش کاستی‌ها و گلایه و عدم‌همکاری‌های گذشته باشد، می‌توان «رنج نامه مثنوی» نوشت.

این منتقدان که دنبال بهانه جویی‌هایی همچون انجام نشدن مکانیزه رای‌گیری برای ابقای رییس اتاق هستند، آیا تصور می‌کنند که اگر نتیجه رای‌گیری جلسه اخیر هیات نمایندگان اتاق بازرگانی، به روش کتبی برگزار می‌شد، تغییری در نتیجه آرا حادث می‌شد؟

بهتر است بگوییم اینگونه بهانه‌جویی‌ها، با هدف ایجاد تفرقه در بین بخش خصوصی است که تاثیرش متاسفانه این روزها، شاید از تمامی دوران تاریخ انقلاب اسلامی، پررنگ‌تر شده و متاسفانه برخی افراد به تبعات این موضوع توجهی ندارند.

پس امید است از این فرصت که به باور کارشناسان و صنعتگران، روزهای اوج اتاق بازرگانی است و عملا پلی برای ایجاد ارتباط بهتر و دوسویه بین بخش خصوصی و دولت ایجاد شده، بهترین بهره‌برداری به نفع بخش خصوصی و تامین اهداف بلندمدت و میان مدت این بخش انجام شود و سنگ‌اندازی‌های منتقدان، به «شاهین» ما نرسد.

*عضو اتاق بازرگانی ایران و دبیر انجمن تولیدکنندگان غلات حجیم‌شده ایران